Bu Gece Kulağınızı Toprağa Dayayın Ve Dinleyin...

Bu gece uğursuz gece.   Bu gece onbinlerce insanın 'yarın' sabah uyanmak üzere yattığı ama yarının olmadığı ve bir daha asla uyan...

Bu gece uğursuz gece. 

Bu gece onbinlerce insanın 'yarın' sabah uyanmak üzere yattığı ama yarının olmadığı ve bir daha asla uyanamadıkları gece.

Bu gece 16 Ağustos'u 17 Ağustos'a bağlayan, ama tüm bağların saat 03:02 de koptuğu gece.

Bu gece doğanın insanlara en büyük derslerinden birini verdiği, 'nehir yatağında, ağaç toprağında, benim olanlar bende kalmalı ve ey insanlar siz sadece benim size bıraktığım yerlerde, benimle dost olarak ve anlaşarak yaşamalısınız' dediği' gece.

Bu gece 100-200 yaşındaki ulu çınarların denizin karanlığına gömülüp kaybolduğu ve asla geri gelmediği gece.

Bu gece doldurularak kazanılmış sahil şeridinde, kıyıdan 30-35 metre gerideki evlerinde uyuyan insanların evlerini basan denizde kayboldukları, 'depremde boğularak' öldükleri gece.

Bu gece karanlığın yoklukla, feryatların sessizlikle, tozun toprağın bedenle harmanlandığı gece.

Bu gece benim günlerce Değirmendere sahiline gidip, karanlık sulara bakıp denizde kaybolan koskoca parkın, o parkın ulu çınarlarının, kafelerin, restoranların, otelin, iskelenin, mütevazı meyhanemiz kırık çatal' ın yerlerine döneceği umuduyla beklememe ve bir anda gözlerim dolu 'ama dönmeyecekler' deyip denize ' sen kazandın' itirafında bulunduğum gece.

Şu anda son derece insani, temiz, iyi niyetli duygularla sosyal medyada yer alan ' bu gece her yer Gölcük, Düzce, Van' mesajını tekrarlayamıyorum. Kusura bakmayın n'olur!
'Ne bu gece ne başka gece hiçbir yer asla Gölcük, Düzce, Van olmasın' diyebiliyorum ancak.

Ve siz güzel dostlar, bu gece doğru birşey yapmak istiyorsanız kulağınızı TOPRAĞA dayayın ve dikkatle dinleyin. Hem artık toprak olmuş binlerce depremzedenin hem de onları kucaklayan toprağın sesini duyacak, mesajını alacaksınız. Emin olun...