Bir elinde meşale diğer elinde bir kova su ile Basra sokaklarında gezinmekteydi.
"Biz zaten seni deli biliriz de, bu yeni deliliğin sebebi nedir?" diye sordular. İşte onun günümüze kadar ulaşan feryadı:
"Bize söylendi ki, eğer dinimizin kurallarını takip edersek, cennete gidip sonsuza kadar keyif içinde yaşayacağız. Eğer kurallara karşı çıkarsak, cehennemin kızgın ateşleri içinde yanacağız. O nedenle, herkes sadece kurallara uyup yeryüzündeki zamanını doldurmak peşinde.
İyi insan olmanın sebebi cennet için verilen söz oldu.
Kötülükten korunmanın sebebi de cehennemden korku.
İşte onun için cenneti ve cehennemi arıyorum.
Bir bulursam, elimdeki bu meşalenin ateşiyle cenneti yakıp yok edeceğim. Bu su ile de cehennemin ateşini söndüreceğim.
Böylece, hepimiz, cennet rüşvetinden veya cehennem korkusundan değil, iyiliğin güzelliğinden dolayı iyi insan olacağız."
700'lü yılların ortalarıydı. Yani İslam’ın ilk yüz yılı. Rabia, erkek egemen Arap toplumu içinde korkmadan konuşan bir kadın yıldız oldu.
Yoksul bir ailenin dördüncü kızı idi. Adını "Dördüncü" anlamına gelen "Rabia" koydular. Adı bile yoktu yani. O, ailenin dördüncü kızı idi sadece.
Anne baba öldükten sonra kızlar köle pazarında cariye olarak satıldılar.
Sahipleri onu haremlerine kapattılar. Köleci rejim, köleleri, cariyeleri insan yerine koymuyordu. Köle sahibi, cariyelerini yatağa atmak için nikâh yapmak zorunda değildi. İslamiyet de bu köleci kuralları onaylıyordu. Hassas ruhu her satıldığında, yeni sahibinin hoyratlıkları, tecavüzleri karşısında bir kere daha inciniyordu. Her türlü çileyi çekti. Çektiği acılar, ona toplumu, köleci dinci sistemi sorgulama yolunu açtı.
Şimdi kendisine bunca kötülükleri yapanların günümüzdeki temsilcileri, Müslüman Kardeşler, Kahire'de onun adını taşıyan meydanda gösteriler yapıyorlar.
Rabia, ruhlar âleminden onlara sesleniyor: "Ey kara yobazlar, defolun benim meydanımdan"
(SON NOKTA DERGİSİ)
