Mursi yönetimindeki Müslüman Kardeşler hükümeti ücretlerinde düşüş yaşayan Mısır’ın güçlü işçi sınıfını yatıştırmak için hiçbir şey yap...
26 Şubat Salı günü Mısır’ın hali hazırda topallayan turizm endüstrisini daha da zora sokacak bir olay yaşandı. Ülkenin tarihi şehri Luksor üzerinde uçan bir sıcak hava balonunun infilak etmesi sonucu 18 yabancı hayatını kaybetti. Bu trajik balon kazası seçimle gelmiş hükümetin buyurgan ve keyfi kararlarının damgasını vurduğu mevcut siyasi süreci tarif için oldukça uygun bir metafor. Salı günü başkan Mursi muhalefet kanadından hala kendisiyle görüşmeyi kabul eden birkaç kişiyle yaptığı görüşmede, aleyhlerine olduğuna inandıkları yeni seçim yasası konusunda konuklarını yumuşatmaya çalışırken, muhalefetin geri kalanı Nisan’da yapılacak parlamento seçimlerini boykot edeceklerini söylüyor.
Mursi’nin Kasım ayında kendisini geçici olarak yasalar üstü konuma getiren bir kararname çıkarması, konsensüs desteği olmayan bir anayasa değişikliği paketini dayatması ve çıkardığı yeni seçim yasası, devasa gösteri, grev ve boykotların yaşanmasında kışkırtıcı rol oynadı. Bu kargaşa Mısır’ın kilit konumdaki turizm sektörüne darbe indirerek, Mübarek’i deviren 2011 isyanından önceki yıl 12,5 milyar dolar olan gelirlerin bir yıl sonrasında 10,5 milyar dolara gerilemesine neden oldu. Sol ve seküler kesimlerden gelen, baharda parlamentonun alt kanadı için yapılacak seçimlerde yarışmayacaklarına dair açıklama ülkeyi yıllarca sürecek bir çalkantıya itebilecek bir felaket.
Mursi Müslüman Kardeşler’in siyasi kanadı olan Özgürlük ve Adalet Partisi’nden gelmekte. Dört aşamalı olarak gerçekleşecek parlamento seçimlerinin Nisan ortasında başlayacağını duyurmuştu. Sol ve liberal partilerin bir koalisyonu olan Ulusal Kurtuluş Cephesi, parlamentonun yukarı kanadının seçim bölgeleriyle Müslüman Kardeşler’in lehine olacak şekilde oynaması gerekçesiyle seçimlere karşı çıktı. Parlamentonun yukarı kanadında Müslüman Kardeşler’i temsil eden pek çok isim bulunuyor ve üyelerin yarısı kadarını geçen sonbahar sonlarına doğru Mursi kendisi atamıştı.
Seçim bölgeleriyle oynamak ve seçim sonuçlarını etkileyebilecek diğer girişimlerde bulunmak demokrasi hayatının, her zaman da başarıya ulaşmayan gerçekleri. 2012 seçimlerinde Barack Obama Florida ve Pensilvanya’da Cumhuriyetçiler’in seçmen kimlik kartı yasaları ve oy verme sürelerinin kısaltılması gibi oyunlarına rağmen kazanmayı başarmıştı. Ulusal Kurtuluş Cephesi’nin oylamayı boykot ederek hükümeti gayrı meşru kılacağına dair olan inancı yerinde değil. Aralarında solcu Hamdin Sabahi’nin de bulunduğu cephenin lider kadrosu, işbirliği yapmayı reddederek seçim öncesi Mursi’den bazı tavizler koparabileceklerine inanıyor olabilirler. Fakat bu seçime bir kampanya organize etmeden girmek solcular ve diğer seküleristler için intihar olacaktır.
14 Şubat 2011′de Mübarek’in devrilmesinden beri Mısır bir krizden diğerine savrulup duruyor. Dindar sağın Müslüman Kardeşler’de vücuda gelen tavizsiz ve buyurgan siyasi tarzı ülkenin içine düştüğü çıkmazda hayli büyük bir rol oynasa da, solun yaklaşan parlamento seçimleri karşısında gösterdiği pısırıklık da sorunun bir parçasını oluşturuyor.
Solcuların ve liberallerin seçimlerden iyi sonuç alamayacaklarını düşünmek için ortada bir neden yok. 2011 sonbaharında Müslüman Kardeşler parlamentoda sandalyelerin %40′ını, Müslüman Kardeşler’den daha köktenci olan Selefiler %25′ini kazanmışlardı. Başkanlık seçimlerinin ilk turunda ise sendikaların ve İskenderiye gibi şehirlerdeki işçilerin desteğini arkasına alan Sabahi oyların beşte birden fazlasını almayı başarmıştı. Başkanlık seçimlerinin ikinci turunda ise Mursi son derece nefret edilen Mübarek’in son başbakanına karşı yarışmasına rağmen ancak %3′lük bir farkla kazanabilmişti. Müslüman Kardeşler’in arka arkaya attığı yanlış adımlar ve kamuoyunda hakim olan hayal kırıklığı göz önüne alındığında seküler adaylar bu sefer çok daha iyisini başarabilirler, eğer mahalle mahalle dolaşıp sıkı bir kampanya yürütmeye gönüllü olurlarsa.
Mursi yönetimindeki Müslüman Kardeşler hükümeti ücretlerinde düşüş yaşayan Mısır’ın güçlü işçi sınıfını yatıştırmak için hiçbir şey yapmadı. Süveyş Kanalı’nda 600 bin nüfuslu bir şehir olan Port Said’i çalkalayan gösterilerin temelinde çoğunluğunu limanda yükleme boşaltma yapanların oluşturduğu işçilerin hoşnutsuzluğu vardı. Bu küskün işçiler örgütlü, ajite ve Müslüman Kardeşler’in genelde özel sektörün yanında yer alması karşısında hayal kırıklığına uğramış durumdalar. Bu da onları kendisine parti arayan bir seçmen kitlesi haline getiriyor. Eğer sosyalist sol evde oturursa, işçiler de öyle yapacak ve Müslüman Kardeşler kazanacak. Aynı şey aralarında öğrencilerin, kadınların, Kıptî Hristiyanlar’ın (%10 gibi bir nüfus oranına sahipler) bulunduğu diğer hayati önemdeki seçmen grupları için de geçerli.
Muhalifler yeri geldiğinde büyük eylemler düzenlemekte çok iyi olduklarını gösterdiler. Kalabalıklar Mursi’yi bazı şaibeli kararnameleri geri çekmek zorunda bıraktı, ama sadece bazılarını. Nihayetinde protesto bir politika üretme aracı değil, özellikle normal seçimlerin yapılabildiği bir ortamda. İnsanların meydanlarda çadır kampları kurmasını örgütlemek için gerek duyulan enerji ve becerinin aynısı şimdi onların ülkenin evrilen siyasi ortamında halktan, öğrencilerden, işçilerden, kadınlardan, azınlıklardan ve liberal müslümanlardan yana tavır alan partilere oy vermesini sağlamakta kullanılmalı. Şu anda havlu atmak Mısır’ı Müslüman Kardeşler’e ve Selefiler’e teslim ederek yasamada sürekli bir sağa kayışın, siyasi kutuplaşmanın ve istikrarsızlığın garantisi olacaktır.JUAN COLE
[Truthdig sitesinde 3 Mart 2013'te yayınlanan İngilizce orijinalinden Umut Özge tarafından Sendika.Org için çevrilmiştir]
