GÜN ZİLELİ'YE TEŞEKKÜRLERİMİZLE Gün Zileli DEMOKRATHABER/İDEAHAYAT’a yazılarını göndermeye başladığından beri kendisiyle gerçekleş...
GÜN ZİLELİ'YE TEŞEKKÜRLERİMİZLE
Gün Zileli DEMOKRATHABER/İDEAHAYAT’a yazılarını göndermeye başladığından beri kendisiyle gerçekleştirdiğimiz ikinci röportajı aşağıda ilginize sunuyoruz.
Gün Zileli DEMOKRATHABER/İDEAHAYAT’a yazılarını göndermeye başladığından beri kendisiyle gerçekleştirdiğimiz ikinci röportajı aşağıda ilginize sunuyoruz.
Bu kez, kendisinin de bir dönem içerisinde yer aldığı
Aydınlık hareketiyle, Doğu Perinçek’i ve bu iki argümandan hareketle Milli
Demokratik Devrim tezini, bu politik geleneğin “adanmışlar”ını ve “dönekler”ini
ve de Kaypakkaya’yı sorduk, O da sorularımıza içtenlikli yanıtlar verdi.
Bu röportaj projemiz uzun zamandır aklımızın bir
köşesindeydi ve hayata geçtiği için mutluyuz.
Sözü fazla uzatmak istemiyoruz…
“MDD, Aydınlıkçılar, Doğu Perinçek... Biz Sorduk, GünZileli Cevapladı”
Sevgiyle, dirençli ve uyanık kalın…
1)Yakın tarih Türkiye sosyalist hareketindeki en büyük ayrışmalardan biri olarak görülüyor ve biliniyor. Sosyalist Devrim – Milli Demokratik Devrim saflaşmasından söz ediyorum. Hani neredeyse bütün 60’lar ve 70’ler dönemine damgasını vuran bir saflaşmadan… Bugün bile, sol hareketin ülkemizde yaşadığı temel tıkanıklıkların asal biçimleyicilerinden biri olarak öne çıkan bu bir hayli derin yarılmanın kanatlarından biri olan Milli Demokratik Devrim “teorisi”, bu yanıyla, soldaki bölünmüşlüklerin neredeyse bütün bir arka planındaki argümanlardan belki de en belirgin olanı.“Türkiye devriminin izlemesi gereken yol”u belirleme noktasında gerekli olan teoriyi meydana getirme çabasının ana parçalarından biri olan bir “Türkiye Tahlili”nden beslendiğini düşündüğüm Milli Demokratik Devrim (MDD) teorisi hakkında ne düşünüyorsunuz. Türkiye gerçekten yarı-sömürge, yarı-feodal bir ülke mi? “Halk Savaşı” nasıl bir gerçeklik taşıyor? Kırdan kente mi, yoksa metropol ayaklanmaları mı tartışmaları noktasında sizden neler duyabiliriz? Feodalizmin tasfiyesi, sosyalist devrimin önünü açabilir mi? Son olarak, bazılarının iddia ettiği gibi, bu ülkede gerçekten yaklaşık 150 yıldır devam eden ama (bir türlü) tamamlanamayan bir demokratik devrim süreci var mı gerçekten?
 |
| GÜN ZİLELİ |
Bu kavram veya kavramlaştırma Komintern’e aittir. En önemli uygulanma alanı ise Çin ve Çin devrimi olmuştur. Bolşevikleri en çok korkutan şey dünyada yalnız ve müttefiksiz kalmaktı, bu yüzden meseleye öncelikle devrimimizin müttefiki kim olabilir diye baktılar. Batı işçi sınıfından kısa sürede umudu kestiler. Bunun üzerine yüzlerini doğunun yoksul uluslarına ve halklarına çevirdiler. Gerçekten bu yoksul bölgelerde batı kapitalizmine karşı büyük bir kabarış vardı. Üstelik bizzat Sovyet devrimi bu kabarışı körüklemişti. O zaman Bolşevikler bu müttefik gücü tahlil etmeye giriştiler. Çin devrimi pratiği içinde bunu “milli demokratik devrim” olarak formüle ettiler. Çin, yarı-sömürge, yarı-feodal bir ülkeydi. O halde bu ülkedeki devrim önce bir MDD aşamasından geçecekti. Bu MDD aşaması, ülkedeki “milli burjuvaziyle” ittifakla gerçekleştirilecekti. Bu da Çin devrim süreci içinde ortaya çıkan bir durumdu. Önce Sun Yat-sen, sonra da onun ardılı Çan Kay-şek “milli burjuvazi”nin temsilcileri olarak alındı. Tersinden söylersek, Çin komünistleri devrimi ilerletmek için adlarını andığım siyasi şahsiyetlerin temsil ettiği Guomintang partisi ile ittifak yapmak gereğini duydular. Bu gücü de “milli burjuvazi” diye teorileştirdiler. Tabii ki, Stalin tarafından üretilen bu teorinin acı sonuçları oldu. Guamintang ve Çan Kay şek Çinli komünistlere karşı katliama girişti. Mao zedung, teoriyi değiştirmedi ama Stalin’in sağ-Menşevik çizgisinin tersi bir yorum getirdi ve ancak bu sayede Çin devrimini ilerletebildi.
MDD teorisini bizim eski tüfek komünistler Komintern’den hem de Stalinist haliyle alıp Türkiye’nin 1960 sonrası soluna taşıdılar. Eski komünistler hem Moskova tarafından dışlandıklarından hem de kendilerine TİP’te yer bulamadıklarından klasik Stalinist tezlerle TİP’i yıpratıp solu kendi hegemonyalarına almak için bu teoriyi bir kalkan ya da mızrak olarak kullandılar. Aslında Türkiye gerçekliğinde yarıfeodal-kapitalist tartışmalarının hiçbir pratik önemi yoktu. Hele bu yüzden kafa göz yarmaya, kavgalar çıkarmaya ya da TİP’i bölmeye hiç mi hiç gerek yoktu. Ama iktidar hedefi sağduyu veya genel çıkarların kollanması diye bir şey tanımaz. Bu yüzden MDD meselesi Türkiye soluna bir kavga ve iktidar savaşı vesilesi olarak eski komünistler tarafından sokuldu ve yeni kuşak solcuların bir kısmı da bunu benimseyerek kılıç kalkan ekibine dâhil oldular. Böylece büyüyen sol içinde kavgalar ve bölünmeler dönemi MDD ile başlatılmış oldu. Bugün baktığımız zaman bu tartışmanın, sol mücadele açısından hiçbir pratik önemi olmadığını çok net görebiliyoruz.
Kır, kent ya da metropol ayaklanmaları tartışmaları için de aynı şey söz konusu. Bunların hepsi, sol içinde iktidar olmak için uydurulmuş yapay tartışmalardı. Türkiye’nin pratiğiyle ve özgürlüğüyle hiçbir ilgisi yoktu.
Feodalizmin tasfiyesi, söylemi de keza, solun ilerlemeci mantığının bir
ürünüdür. Demokratik devrim falan, bunların hepsi aklın yarattığı ilüzyonlardır.
Türkiye’nin önünde bir tek devrimci adım vardır, o da kapitalist sömürünün her
türlüsüne karşı eşitlik ve özgürlük devrimidir.
Eski komünistlerin, MDD teorisine bu kadar sarılmalarının ardındaki bir
diğer önemli neden ise, burjuvazinin 27 Mayıs’ı yapan kesimiyle ittifak halinde
Türkiye’de bir gelişme sağlamaya çalışmak ve tabii bu gelişme içinde
burjuvazinin bu kesimiyle iktidarı paylaşmaktı. Dünyada da böyle bir eğilim
vardı. Bloksuzlar hareketi gelişmekte, Ortadoğu’da askeri darbeler yoluyla
“ilerici” Baas rejimleri kurulmaktaydı. Böyle bir ittifak çabasını anlamak
mümkündür ama bunu teorize etmek yanlıştı. Bunun için uzun teorik tartışmalar
yerine şunu söylemek yeterliydi: Burjuvazinin bir kesimi, 27 Mayıs’ta görüldüğü
gibi özgürlükler yolunda adım atma eğilimindedir. Bu eğilimle ittifak
yapılmalıdır (elbette şunu da eklemek kaydıyla: Bu kesimin özgürlükçülüğüne de
çok güven olmaz. Bunlar geçmişte, Kemalist diktatörlük ve tek parti
dönemlerinde gördüğümüz gibi, çıkarları gerektirdiği anda en özgürlük düşmanı
yönelimlerin içine de girebilirler). Ne var ki, o zamanki Türkiye solunun
paradigması zaten özgürlük değil, “ilerleme”ydi.
2) MDD teorisinin en önemli argümanlarından biri olan “yarı-feodal” tahliline ben öteden beri biraz mesafeli duruyorum. Çünkü örneğin, Avrupa kökenli feodalizmle, özellikle Osmanlı ile öne çıkan ve cumhuriyete de büyük ölçüde aktarıldığını düşündüğüm sosyo-ekonomik yapı arasında var olan ve mülkiyet biçimlerindeki farklılığın belirlediği ayrışma, bendeki o “soğuk duruş”u biçimlendiriyor. Ve bana kalırsa, bütün MDD’cilerin gelip tıkandıkları nokta da burası diyorum. Bakıldığında, sözgelimi, bir tarafta kralın yetkilerini kullanabilen bir derebeyi, diğer taraftaysa yetki ve egemenliğini asla paylaşmayan ve hatta mülkiyetini kimselere devretmeyen bir padişah ya da sultan var. Böylesi bir yapının, özellikle sosyal ve psikolojk anlamda cumhuriyet Türkiye’sini de derinden etkilediğini düşünüyorum. Aynı şekilde bu ülkenin aydınlarını ve sosyalistlerini de… Buna bağlı olarak da, soldaki bütün Türkiye tahlillerinin, özellikle adlandırma ve tanımlama noktasında epey sıkıntı çektiklerini gördüm, görüyorum. Peki, Gün Zileli, “yarı-feodal Türkiye” tahlili için ne düşünüyor. Gün Zileli’ye göre örneğin Asya Tipi Üretim Tarzı (ATÜT) genel çerçevenin neresinde, ne kadar ve nasıl duruyor? ATÜT’nı bu serüvene dahil etmek gerçekçi midir?, ya da Gün Zileli buna bir “zorlama” der mi? Bir başka deyişle, Marks, Çin, Hindistan ve Osmanlı çözümlemelerinin sonunda “ATÜT” derken ne kadar haklıydı?
Marx’ın kapitalizm çözümlemelerinin ötesindeki çözümlemelerini ya da
çözümleme taslaklarını çok fazla önemsememek gerekir. Çünkü bunlar el
yordamıyla yapılmış, incelemeye değil, tahmin ve akıl yürütmelere dayanan
çözümleme çabalarıdır. Sosyalizm ya da proletarya diktatörlüğüyle ilgili
söyledikleri de dâhildir buna. Keza ATÜT saptamaları da öyle. Büyük bir beyin
olarak doğu toplumlarının yapısına ilişkin birkaç kelamda ulunmuştur, hepsi bu.
Hani nasıl Peygamber bir ayet üfler ve ardından binlerce din bilgini bu ayetin
ne anlama geldiğini yüzyıllar boyunca tartışır, Marksistlerin durumu da buna
benzetilebilir. Zaten bugün ATÜT
falan da kalmamıştır. Dünya kapitalist sistemi tüm dünyayı düzlemiştir. Bugün
tüm dünyada geçerli olan bir kapitalist sistem söz konusudur. Dünyanın hiçbir
bucağı bu sistemin dışında değildir. Dolayısıyla bugünün tek geçerli mücadelesi kapitalizme karşı mücadeledir. Bak, emperyalizme karşı da
demiyorum, çünkü emperyalizm teorisi, dünyanın sömüren batı ve sömürülen doğu
ikilemi içinde olduğu dönemlere aittir. Bugün batısı ve doğusuyla kapitalizm
batısı ve doğusuyla emekçileri topluca sömürmektedir. Dolayısıyla artık “milli
burjuvazi” denen şey bugün iyice saçma hale gelmiştir.
 |
| MİHRİ BELLİ |
 |
| MAHİR ÇAYAN |
Aslında Mihri Belli, “ilerici askeri darbe” arayışlarıyla başlangıçta Doğu
Perinçek kesimine daha yakındı. Fakat öyle sanıyorum ki, iki nedenden dolayı
Mahir Çayan-Yusuf Küpeli kesimini tercih etti: 1. Dev-Genç’e esas hâkim olan
kesimin Mahir Çayan-Yusuf Küpeli kesimi olduğunu gördü; 2. Doğu Perinçek’in
liderlik hırsının çok büyük olduğunu gördü. Doğu Perinçek, her ne kadar Mihri
Belli’ye “gel liderimiz ol” şeklinde yalvarıyorduysa da bu aslında taktikti.
Doğu’nun liderlik hırsı gerçekten çok büyüktü ve aslında sonuçta Mihri
Belli’nin diğer kesimde kalmasına içten içe sevinmişti.
 |
| DOĞU PERİNÇEK |
 |
| GÜN ZİLELİ |
Bütün bu olup bitenleri böyle okuyorum.
4) 68’i geride bırakalı çok oluyor. Ama
MDD bugün hala ortalıkta. 1970 PDA deneyiminden sonra aynı çizgiyi hep devam
ettirdiği söylenebilecek bir Aydınlık hareketi var sözgelimi. Bir Doğu Perinçek
de. Belki de sırf bu yüzden bile Aydınlık’a ve Perinçek’e Kemalist dendi uzunca
bir süre. Onlar da aynı süre içerisinde hadi kendilerine haksızlık edildi
demeyelim de, pek dertlerini anlatamadılar diye düşünmeden edemiyor insan. Oysa
ki bu çevre, ülkenin uzun bir süredir bir MDD aşamasında olduğunu, Kurtuluş
Savaşı ile elde edilen siyasal bağımsızlığın ekonomik bir bağımsızlıkla
tamamlanamadığını, dolayısıyla da demokratik devrimin bu nedenle hep yarım
kaldığını, önce bu yarım kalan işi tamamlamanın birincil görev olduğunu, bunun
için “Altı Ok”un başlı başına bir devrim programı olarak önlerinde durduğunu ve
nihayet hem bu “programın” hem de Kemalizmin savunulması gerektiğini, çünkü
Türk devriminin artık bu durakta olduğunu yineleyip durdular. Bu bağlamda
birçok soru sorulabilir kuşkusuz. Örneğin Aydınlıkçılar ve Perinçek tahlilleri
doğru devrimci tahliller midir yani sosyalist midir? Altı Ok bir devrim
programı olabilir mi? Yarım kalan MDD derken Kemalizm durağı abartılmış mıdır?
Aydınlıkçılar ve Doğu Perinçek noktasında bütün bunları Gün Zileli bize nasıl
anlatabilir? Perinçek ve ekibi aslında -ne yapmak istiyor değil-, ne yaptı ve
ne yapıyor?
5) Oldukça ilginç bir politik figür ve bana göre çok dersler çıkartılacak bir yakın tarih verisi, hatta bir laboratuvar malzemesi olarak Doğu Perinçek neredeyse yarım asırdır hepimizin gözleri önünde duruyor. Bütün geçmişi ve bugünkü pratiği üç aşağı beş yukarı artık herkesçe bilinen bir Doğu Perinçek bu. Sizin bir dönem epey bir süre Aydınlık çevresinde ve Doğu Perinçek'in çok yakınında olduğunuzu da biliyoruz. Konumuz hiç kuşkusuz bu “yakında olma”yla ilişkili bir “Gün Zileli özeli” değil. Ama, Doğu Perinçek’i bu anlamda en iyi tanıyanlardan biri olarak Gün Zileli’nin bize çizeceği Doğu Perinçek portresini elbette ki epey merak ediyoruz. Sizin için Doğu Perinçek nedir?, kimdir?, nasıl bir şeydir? Böyle bir kişilik yapısı noktasında bize neler söyleyebilirsiniz?
Yukarıda söylediklerimin vücut bulmuş halidir. Bireysel özellikleri
açısından bakacak olursanız, en değerli insani özelliklerle en insanlık dışı
acımasız ruh hallerinin son derece ilginç bir amalgamıdır. İnsanları sever,
saygı gösterir, değerlendirir, davasına katmak için çaba gösterir ama aynı
insanları iktidarı için bir engel olarak gördüğü an yerin dibine geçiriverir.
Yakın arkadaşlarıma onunla ilgili söylediğim bir şey vardır: Doğu Perinçek soba
gibidir. Uzağındaysanız sizi ısıtır; fazla yaklaşırsanız yakar.
6) Biraz da günümüz diyorum… Ülkenin son
8-9 yılına damgasını vuran bir süreç var. Başlangıcıyla devamına göre
bugün gelip dayandığı noktada oldukça komik bir biçimde çok farklı bir çehreye
bürünen bir süreç. 12 Temmuz 2007'de Ümraniye'de bir gecekonduda bulunduğu
söylenen 27 el bombasıyla başladı ve bugüne kadar uzandı. Çok çeşitli ve epey
çetrefilli görüntüleriyle ve binbir yüzüyle herkese hem bir “acaba”, hem de,
deyim yerindeyse -siz ve okurlar beni bağışlayın-, “yok anasının gözü”
dedirten, tuhaf, alengirli, hile hurdası bol, girinti çıkıntısı saymakla
bitmeyen, tam da bu ülkeye özgü pis bir zaman dilimini tasvir etmeye
çabalıyorum… Ergenekon dendi adına. Birileri kulaklarımıza böyle üfledi. Ve çok
ilginçtir, Milli Demokratik Devrimi tamamlamak adına belki de bir ömür heba
eden Doğu Perinçek ve ileri gelen Aydınlıkçılar karşımıza bu kez, bu sürecin
baş aktörleri olarak çıktılar. Ben kendi hesabıma, Doğu Perinçek’in, örneğin
bir Veli Küçük’le, bir Drej Ali’yle aynı davadan yargılanmasının arka planı
kadar, epey de eğlenceli bir ışığı olduğunu düşünüyorum. Bizim gördüğümüz ne
bileyim, belki de Baasçılığın karikatürüydü de bir yanıyla. Geçmişte, TİİKP
savunmalarında Kıbrıs’ın işgalinden söz eden ama İsviçre’de Rauf Denktaş’la
birlikte avaz avaz bir taraflarını yırtıp duran bir Doğu Perinçek, yine o
savunmalarda Ermeni Soykırımından dem vuran ama bugün “Ermeni Soykırımı
Emperyalist Bir Yalandır” deme noktasına kadar gelmekten çekinmeyen bir Doğu
Perinçek… Neresinden başlamalı bilmiyorum. Size göre kaç tane Doğu Perinçek
var. Millet saymaktan vazgeçti çünkü. Tabii ben de… Ve kendi hesabıma, bu kadar
çok, bu kadar keskin, bu kadar tutarsız, fakat bir o kadar da aleni ve garip
dönüşleri siz nasıl açıklıyorsunuz? Ya da açıklayabiliyor musunuz? Böylesi bir
görüntüye Gün Zileli nasıl bir ad takıyor? İlkesizlik…? Belkemiksizlik…?
Ahlaksızlık…? Ya da bizim henüz bilmediğimiz, duymadığımız daha
orijinal bir deyim…
Öncelikle Ergenekon denen şeyin bütünüyle uydurma olduğunu belirteyim. Böyle bir örgüt yoktu, bunu Cemaatçilerle AKP’liler el ele imal ettiler. Yani örgütü kuran onlar. Bu tamamen imal edilmiş bir siyasi davaydı. Zaten siyasi davaların hepsi imalattır. Aynı Stalin’in “show trialleri” gibi. Neyse ki, Türkiye o zamanki Sovyetler Birliği gibi tamamen totaliter bir ülke değildi de, “show trial”lerdeki türden itiraf komedileriyle karşılaşmadık.
Yukarıda da söylediğim gibi, Aydınlık hareketinin bütün zigzagları iktidar
tutkusunun ürünüdür. Ama sanki diğerleri çok mu farklıdır? Dün “hükümetimize
karşı komplo ve darbe girişimleri…” diyen Tayyip Erdoğan bugün “o subaylar için
yüreğim sızlamıştı” demiyor mu? Siyasetçi böyledir. Rüzgâra göre dümen kırar.
Politikacı, “diyalektiğin” en belirgin kanıtıdır. Politikacının suyunda iki
kere yıkanılmaz. Politikacı için değişmeyen tek şey iktidar için politika
yapmaktır. Bugün söylediğini iki gün sonra reddetmeyen ya da tam zıddını
söylemeyen politikacıya politikacı denmez. Bu yüzden, Doğu Perinçek veya
Aydınlık hareketinin bir ayrıcalığı yoktur. Bunlar beni şaşırtmıyor. Şaşırtan
sadece, bugün söylediklerinin tam zıddını söyleyen, benim de imzam bulunan
TİİKP Savunması-1974’ü yayınevlerinin hâlâ basıp satıyor olmasıdır. Stalin bile
böyle bir ticari deha sergileyememişti. Örneğin 1920’lerde basılmış,
muhaliflerle tartışmalarını konu alan kitaplarını 1930’larda yasaklatmıştı.
Hatta Stalin’in bu kitaplarını bulunduranlar suçlamaya maruz kalıyorlardı.
Gerçi Stalin’in, kitaplarının gelirine ihtiyacı yoktu.
7) Hepimizin bildiği gibi, yukarıda genel çerçevesini çizdiğim sürecin bir de yargılanma bölümü var. Diğerlerinin değil belki ama, özellikle Doğu Perinçek’in, hani neredeyse birdenbire salıverilmesini nasıl değerlendiriyorsunuz? Her halinden belli ki, öyle sıradan bir salıverilme değil bu çünkü ve üstelik hüküm bile giydikten sonra, günün birinde ve patır patır gelen tahliyeler içerisinde bence en çok dikkat çekeni… İnsan aklına, müebbet hükmü giydirilmiş “suçluların” bir gün bir anda serbest kalıverdikleri bir ülkede yaşıyor olmanın şaşırtıcı ve şok edici somutluğuyla adeta dayak atan bir tahliyeden, bir salıvermeden söz etmeye çalışıyorum. Nedir size göre olup biten? Hem diğerleri ama özellikle de Doğu Perinçek, bir gün ve bir anda müebbetten özgürlüğe ne tür bir geçiş yaptı(lar)? Nedir bu işin sırrı? Bu sorularıma bağlı olarak, Fethullah Gülen – Recep Tayyip Erdoğan kapışmasında Doğu Perinçek’i Gün Zileli nereye oturtuyor?
8) Şu anda bildiğim kadarıyla Aydınlık gazetesi kendi matbaasında basılıyor ve kendi dağıtım ağını kullanıyor. Öte yandan bir televizyon kanalı, aylık yayınlanan 2 dergi ve bir de sürekli kitap yayınlayan bir yayınevi faaliyette. Bunlarla ilgili piyasa koşullarını çok iyi bilen kimi dostlarımız, bu saydığım çaptaki bir organizasyon için, dudak uçuklatmasa da, çok ama epey çok büyük bir finans kaynağının gerektiğini söylüyorlar. Üstelik böyle bir organizasyonun ilişkili olduğu bir de parti ve o partinin hatırı sayılır büyüklükteki giderleri de cabası. (Oldukça sınırlı olduğunu bildiğimiz) üye sayısından elde dildiği belirtilen aidatlarla ya da belirli adlar altında örgütlendikleri söylenen birtakım gönüllülerin katkılarıyla kesinlikle oluşturulamayacak bir finans kaynağı bu sözünü ettiğim… Yani ortada pek de net olmayan bir “değirmen-su” ilişkisi var gibi… Sözgelimi, partinin adının değiştirildiği, ama her şeyinin aynı bırakıldığı Ankara’daki son kongrenin giderleri bile büyük bir finans kaynağının varlığını gerektiriyordu. Kulağımıza gelen bazı bilgiler var ve bu bilgiler bizi birtakım kuşkulara ve düşünmeye itiyor. Yani son gelinen nokta, 70’li yılların başında sizin de içinde olduğunuz Aydınlık döneminden ve 70’lerin sonuna doğru, içlerinde olmasam da, benim de tanıklık ettiğim Halkın Sesi döneminden artık çok çok farklı. Sizde bunlarla ilgili olarak herhangi bir bilgi var mı bilmiyorum ama, Aydınlıkçıların finans kaynakları hakkında epey bir fluluk olduğu da aşikar. Bu konuda söyleyecekleriniz vardır diye düşünüyorum.
Pek sanmıyorum. Yani esrarengiz bir finans kaynağı olabileceğini
sanmıyorum. Bu, kırk beş yılı bulan bir hareket. Bu hareket içinde yetişmiş ve
bugün işadamı olmuş epey insan var. Bunların yardımlarını küçümsememek gerekir.
Ayrıca çok sıkı bir harekettir. Taraftarlarının ve üyelerinin gelir
kaynaklarını çok yakından denetler. Üyelerinden ve taraftarlarından yüksek
düzeyde bir bağlılık talep eder. Aynı şey Emep hareketi için de söz konusudur.
Emep’in de bugün televizyonu, sanat dergileri, gazetesi, partisi vb. vardır.
Onlar da bunu yüksek düzeyde üye bağlılığı sayesinde sağlayabilmişlerdir.
Stalinist hareketlerin en önemli özelliği böyle bir tarikat bağlılığını
gerçekleştirebilmeleridir.
9) Oral Çalışlar, Cengiz Çandar, Şahin Alpay, Gülay Göktürk, Nuri Çolakoğlu, Halil Berktay… Öte yandan Garbis Altınoğlu, Bora Gözen, Kerim Öztürk, Cafer Topçu, Ali Kiraz, Gürol İlban, Şükrü Öktü, Ahmet Özdemir, Yücel Özbek… Yani “dönenler” ve “adanmış hayatlar”… Aydınlık, Halkın Sesi, Saçak…
Hayat böyle bir şey zaten. Bir patlama düşünün. Parçalar hep aynı yere
düşmez ki. Savrular ve dağılırlar.
10) Az önceki tabloya bir ismi bilerek koymadım ve sondan bir önceki sorumu o isme ayırdım. Türkiye solu içerisinde ilk kez Kemalizm’e cepheden tavır koyan ve bana göre, Türkiye sosyalist hareketi ile Kemalizm arasındaki ilk büyük ama gerekli kopuşa hayat veren bir isim bu. Keza yine Türkiye solunu, milli mesele ve buna bağlı olarak Kürt meselesi noktasında ilk radikal söylemlerle, cümlelerle tanıştıran bir isim… Diyarbakır işkencehanelerinde hayatını bırakmış bir devrimci… Ve belki de bu yanlarıyla biraz “dışarıda” tutulmaya çalışılmış, bilerek gürültüye getirilmiş, asla hak etmediği halde, çoğu kez de tu kaka noktasında bırakılmış genç bir sosyalist… Daha fazla uzatmayacağım… Gün Zileli, İbrahim Kaypakkaya hakkında neler biliyor ve neler düşünüyor?
Katılıyorum söylediklerine. Değerli bir devrimciydi. Daha sonra İsa türü bir idol haline getirilmesi ise elbette içinde yaşadığımız kültürün kusuru. İnsanlar ya da kahramanlar yaşadıkları dönemlerin ürünüdürler. Kaypakkaya da 1960 devrimci yükselişinin zirvedeki son parlayan yıldızıdır. Bir daha böyle bir parlaklık gözlerimizi alır mı, bilmiyorum.
11) Zaman zaman İstanbul’a geldiğinizi
duyuyoruz. En çok da Adalar güzergahına… Siz de çok iyi biliyorsunuz ki, Adalar
ile Silivri arası öyle uzak da değil. Her ikisi de İstanbul’un ilçeleri.
Üstelik biz, Gün Zileli’nin artık Silivri’ye gelme zamanıdır diyoruz, ne
dersiniz… Bunu bir davet olarak da okuyabilirsiniz. Bu röportaj ve şimdiye
kadar bize yaptığınız yazı katkılarınız için size çok teşekkür ediyoruz.
Sağolun.
Seve seve.
Sana ve tüm arkadaşlara sevgiler.
