Sevgili Seçil,
Seni tanımıyorum, ama artık tanıyorum. Tanımadığım ve bu günlerde uzaktan tanıma fırsatını bulduğum on binlerce genç insandan birisisin. Yaratıcılığınız, cesaretiniz, direnme gücünüz bana çok şeyler öğretti. Ve sizlerden, yani seksen, daha doğrusu 1990 sonrası kuşaktan özür dilemem gerektiğini. Ben sanıyordum ki, sizler, gerici eğitim sisteminin de etkisi ile, apolitikleşmiş, kişisel kariyer hesapları peşinde olan, fırsatını bulduğunda kapağı yurtdışına atıp, “gel keyfim” düşüncesinde olan gençlersiniz. Hani bir zamanlar bir mizah dergisinin kapağında yer alan 19 Mayıs kortejleri karikatüründeki “Kısa zamanda yurtdışına kaçmak isteyenler lisesi” örneği gibi sizi görüyordum. Size ulaşmak, sizlerin düşüncelerini öğrenmek için bu nedenle pek bir şey yapmadım.
Ama sınav kağıdın bana çok şeyler öğretti. Muhalif olmak için metrelerce kitap okumak gerekmediğini, “vicdan” sahibi olunduktan sonra, mücadelenin mücadeleci yarattığını. Senin gibi genç bir insan olan yeğenim Jülide’nin bugünlerdeki duygularını, uykusuz kalışlarını görmem, direnmeyi, yardımlaşmayı, ortaklaşmayı ve en önemlisi dik durmayı yaşayarak öğrenmesi, beni şaşırtmıştı. Ve bu da bana yaşamımda bunca şeyi gördükten sonra, daha görecek çok güzel şeyler olduğunu öğretti.
Muhtemelen bunları okumayacaksın. Muhtemelen gelecek konusunda çok farklı noktalarda duruyor, farklı düşüncelere sahibiz. Ama iyi ki varsın, iyi ki varsınız. Gençler olarak gösterdiğiniz dirayet ve basiret hepimize örnek oluyor. Yalnız olmadığımızı gösterdiğin, gösterdiğiniz için teşekkürler. Vicdanınızın sesini dinlediğiniz, yüreğinizle konuştuğunuz için teşekkürler. Sizi tanımadığım, daha doğrusu yanlış tanıdığım, yanlış değerlendirdiğim için özür dilerim.
Sağlıcakla kal sevgili kardeşim, vicdanın direnme gücüne güç katsın. Geleceğin aydınlık olsun.
Sevgiyle
Murat Çakır
