Türkiye’de basın üzerindeki baskıların giderek artması
üzerine bir araya gelen bir grup gazeteci, 'Ben Gazeteciyim' adlı yeni bir
inisiyatif başlattı.
Sadece işini yaptığı, gerçekleri yazdığı, halkın haber alma
hakkını savunduğu, mesleki dayanışmada yer aldığı için tutuklanan, gözaltına
alınan, tehdit edilen, susturulan gazetecilerin sesi olmak ve basın özgürlüğünü
korumak için yola çıkan 'Ben Gazeteciyim' adlı inisiyatif, ilk etkinliğini,
banner kampanyası ile başlattı.
Türkçe “Biliyor muydunuz? Gazetecilik Suç Değil” ve Kürtçe
“Hûn Vê Dizanin? Rojnamegerî Ne Suc e” sloganıyla hazırlanan bu banner, tüm
zorluklara rağmen gazetecilik yapmakta ısrar eden bazı gazete, televizyon ve
internet sitelerinde beş gün boyunca yayınlanacak.
Kampanyanın ilk destekçileri arasında Evrensel, Cumhuriyet,
Agos, Azadiya Welat, BirGün, Halkın Nabzı, Özgür Gündem, Yurt gazeteleri ile
T24, P24, Bianet, Haberdar, Diken, Sendika Org, Jiyan, ABC Gazetesi, Journo,
Dağ Medya, Solfasol, İlke Haber ve İMC, Hayatın Sesi gibi haber portalları yer
alacak.
Basın kuruluşlarına ve gazetecilere yönelik baskının
Türkiye’de görev yapan yabancı gazetecilere bile ulaştığına, mesleğin
kriminalleştirilmeye çalışıldığına dikkat çeken inisiyatif, bu koşullarda dayanışmanın
daha da büyümesi gerektiğine dikkat çekti. (EVRENSEL)
İnisiyatif tarafından
yayınlanan metinler şöyle:
BEN GAZETECİYİM! GAZETECİLİK SUÇ DEĞİLDİR!
Türkiye’de basın üzerindeki baskı giderek ağırlaşıyor.
Basın özgürlüğüne sahip çıkan ve işini yapmaya çalışanlar
ağır bir “bedel” ödemek zorunda kalıyor.
Çatışma bölgelerinden bildiren gazeteciler, can güvenliği
olmadan, her gün tehdit ve tacize maruz kalarak çalışıyor.
Muhabir, editör ve yazarlar soruşturuluyor, haklarında
hakaret davaları açılıyor… Yaptıkları veya sosyal medyada paylaştıkları
haberler yüzünden pek çoğu tutuklu yargılanıyor ve hapse atılıyor.
Basın çalışanları, ajanlık, terör örgütü propagandası
yapmak, hakaret gibi suçlamalarla düşmanlaştırılıyor. Bu kampanyadan, Türkiye
hakkında yazan yabancı gazeteciler de nasibini alıyor.
Gazetecilik, Türkiye basın tarihinde belki de ilk kez,
yabancı basına dek uzanan şekilde baskı altına alınıyor, kriminalleştiriliyor.
Gazeteciler işini yapamaz hale getiriliyor ve işten
atılıyor... Sık sık sansür baskısı altında çalışıyor, yaptığı habere ve
çalıştığı kuruma göre damgalanıyorlar.
Gerçekler yayın yasaklarıyla kısıtlanıyor, karartılıyor.
“Hoşa gitmeyen” yayınlar suç sayılıyor. Pek çoğu kapatılma tehdidi altında.
Gazetecilerle dayanışma sergileyen farklı kesimler de hedef
tahtasına oturtuluyor.
Tüm bu baskılara karşı gazeteciler, cezaevlerinin önünde,
adliye bahçelerinde, baskı altındaki yayınların yazıişleri masalarında,
İstanbul’dan Diyarbakır’a nöbet tutup dayanışma sergiliyor...
Basın özgürlüğüne sahip çıkmak, halkın haber alma hakkına
sahip çıkmak demektir!
Haber alma hakkı kısıtlanan bir toplumda demokrasiden
bahsetmek mümkün olamaz.
Biz, mesleği gereği ya da basın özgürlüğüne destek
verdikleri için karalanan, hapse atılan, susturulmaya çalışanların sesi olmak
için var gücümüzle çalışacağız.
Biz gazeteciyiz ve haykırıyoruz:
Gazetecilik suç değildir!
EZ ROJNAMEGER İM! ROJNAMEGERÎ NE SÛC E!
Li Tirkiyê zexta li ser çapemeniyê her diçe zêde dibe.
Yên azadiya çapemeniyê diparêzin û her weha dixwazin karê
xwe bi rêk û pêkî çê bikin, mecbûr dimînin ku “berdêlên” giran bidin.
Rojnamegerên ku ji herêmên şer û pevçûn lê heye agahiyan
didin, bêyî ku emnahiya can û jiyana wan hebe her roj bi bi gef û eciziyan re
rûberû dibin.
Nûçegîhan, edîtor û nivîskar rastî lêpirsînan tên, di der
haq ên wan de doz tên vekirin... Piraniya wan ji ber nûçeyên ku çêkirine an jî
di medyaya civakî de parvekirine, bi girtî tên darizandin û di zîndanan de
radizên.
Xebatkarên çapemeniyê bi sîxurî ve, bi bangeşekirina
rêxistinên terorîst ve û bi heqaretan ve wekî dijmin tên bi navkirin. Ji vê
qempanyayê rojnamegerên biyanî ku di der haq Tirkiyê de dinivîsînin û nûçe çê
dikin jî para xwe digrin.
Dî dîroka çapemeniyê ya Tirkiyê de belkû cara yekem e ku
rojnamegerî heta bi çapemeniya biyanî ev qas di bin zor û zehmetiyê de dimîne û
tê krîmînalîze kirin.
Nahêlin ku rojnameger karê xwe bikin û ji kar tên
avêtin... Piranî di bin zexta sansurê de
dixebitin û bi gor saziyên ku lê dixebitin tên mohrkirin.
Rastiya li ber çavan bi rêya qedexekirina weşanan tên asteng
kirin û veşartin. Nûçe, nivîs û agahiyên ku “ne bi dilê wan in” wekî sûc tên
dîtin. Piraniya saziyên çapemeniyê li ber girtinê ne.
Ew aliyên ku piştgirî didin rojnamegeran jî ji zor û zext û astengiyê xilas nabin.
Li hember hemû zor û astengiyan rojnameger li ber deriyên
zîndanan, li bexçeyên dadgehan, li maseyên berpirsiyarên nivîsên yên li wan
weşanên ku di bin zextê de ne, ango ji Stenbolê heta Amedê nobetan digrin,
piştgirî nîşan didin...
Xwedîderketina azadiya çapemeniyê, her weha xwedîderketina
mafê agahî wergitina gel e.
Di wan civatên ku mafê wan ên agahî wergirtinê hatine
astengkirin de mirov nikare behsa demokrasiyê bike.
Em ê bi hemû hêzên xwe ve ji bo ku bibin dengê wan
rojnamegeran û ji bo çi ji ber pêwîstiyên pîşeyên xwe û çi jî ji ber piştgirî
dane çapemeniya azad hatine reşkirin û zîndanîkirin, bixebitin.
Em, rojnameger in û bang dikin:
Rojnamegerî ne suc e!
