“İçine girdiğimiz dönemde bir tek silahımız var: Sivil
itaatsizlik veya temel yurttaş hakları alanında kalarak kitlesel sessiz ve
birleştirici direniş biçimleri. Erdoğan’ın, polisin silahları bu silaha karşı
işlevsizdir. Bu biçim hem tüm güçleri birleştirme, hem de karşı tarafın bütün
silahlarını etkisizleştirme özelliğine sahiptir. Bu 1 Mayıs vesilesiyle bir kez
daha hatırlatalım dedik”
Türk sosyalistlerinin temel sorunu anmalara, rozetlere, ritüellere çok düşkün olmalarıdır.
Pek bilinmez veya artık bilinmek istenmemektedir ama
1960’ların sonundaki yükselişi yaşayan devrimci gençler, yani DÖB’lüler ve
Dev-Genç’lilerin hiç öyle ritüelleri yoktu. Çünkü gerçek, canlı, dinamik bir
hareketin örgütsel ifadesiydiler.
Kırk yılda bir anma falan yapılır, o da aktüel politik
mücadele için bir mesaj vermeye, bunun için vesile yaratmaya yönelik olurdu.
Bizim, ve özellikle de bizim Deniz’in (mare nostrum)
dilimizden düşmeyen “vaktimiz yok ölenlerin matemini tutmaya, akın var güneşe
akın, güneşi zapt edeceğiz güneşin zaptı yakın” şiarıydı.
Bir örgüt canlı bir hareketle bağını, dinamizmini,
yaratıcılığını yitirip bürokratlaşmaya, taşlaşmaya başladığında rozet
sloganlar, bayraklar, semboller, ritüeller, anmalar önem kazanmaya başlar.
Bu hiç şaşmaz. İşin kötüsü daha sonra böyle bir şekillenme
içinde örgütlü hareketlerle ve siyasi mücadelelerle tanışanlar, bir süre sonra
politika yapmanın böyle bir şey olduğunu sanmaya başlarlar. Çünkü başka bir şey
görmemişlerdir. Debbağ hanede çalışan işçiler bir süre sonra ufunetin kokusunu
duymaz olurlar.
Belli bir siyasi kimliği ifade eden ya da onunla özdeşleşmiş
sloganlar (Örneğin “Mahir, Hüseyin, Ulaş, kurtuluşa kadar savaş”), semboller,
ritüeller (“şehitlerin” ölüm yıldönümleri) politik faaliyetin temel biçimi
olduğunda, zaten o örgütler, hareketler taşlaşmış, kendi varlıklarını
sürdürmeleri kendi başına bir amaç haline gelmiş demektir.
*
Gerçek devrimcinin, belli bir siyasi kimliğin rozeti ya da
alâmetifarikası olmuş sembollerle, sloganlarla, ritüellerle işi olmaz.
Gerçek devrimci ezilenlerin, gayrı memnunların kendi öz
örgütlenmelerini yaratılması; onların mücadeleye çekilmesi ve kendi
deneyleriyle gelişmesi üzerinde yoğunlaşır; kafasını hep bu gibi sorunlara
yorar.
Çünkü gerçek devrimci, milyonlarca insanın canlı eylemi ve
eylem içinde değişmesi olmadan ne o insanların; ne de toplumsal düzenin
değişmesinin mümkün olmadığını bilir.
Sorunu böyle koyanın da tek derdi insanların dini,
milliyeti, siyasi düşüncesi ne olursa olsun bir araya gelip ortaklaşa bir
şeyler yapmaları, örgütlenmeleri, ortaklaşa tartışmaları için olanaklar
yaratmak üzerinde toplanır.
Kafasını bu gibi sorunlara takan bir devrimcinin, kendi
siyasi hareketinin sembollerini, bayraklarını ortaya çıkarma, sergileme,
insanları onların etrafında toplamaya kalma gibi bir derdi olmaz.
Çünkü bunlar başkalarının gelmesini engeller. Bunlar küçük
bir örgütün taraftarlarını birleştirebilir ama onları milyonlarca insandan
ayırır. Bu ayırmanın aracıdırlar; zeytinyağı gibi açıkta kalmaya yol açarlar.
Bir fabrikadaki işçileri veya bir mahallenin yeşilliğini
korumak isteyen mahalleliyi, örgütlemek
istiyorsanız, onların en temel ve can alıcı sorunların ne olduğuna bakarsınız.
İnsanları o temel sorunu halletmek için birleştirmeye ve ortaklaşa bir harekete
götürmeye çalışırsınız. Sonra bizzat o örgütlenme ve mücadele içinde o insanlar
değişmeye başlarlar.
Bu bir ülke veya dünya çapında da böyledir.
Bir devrimcinin alâmetifarikası, alâmetifarikasızlığı olur.
Ya da bir tek alâmetifarikası olur, somut ve doğru hedefler
etrafında insanları birleştirme çabası.
Bu en basit bilgiden yoksundur bütün sosyalist örgütler.
Daha doğrusu artık unutmuş bulunmaktadırlar.
Çünkü onlar artık hayatiyetini kaybetmiş, Hindistan’ın
kastları gibi taşlaşmış, beyin kireçlenmesine uğramış yapılardır.
*
1 Mayıs bu taşlaşmış solun ve sosyalistlerin ortak
ritüelidir.
Her sene, her sol grup orada kendi renkleri, bayrakları,
sloganları ile tabiri caiz ise (ki bu sol grupların kendi aralarında
kullandıkları bir deyimdir) “görücüye çıkmak”tadırlar.
Sadece bu da değil, 1 Mayıs’ı Taksim’de “kutlama” da sol
için, bir tür kendi başına hedef haline gelmiştir.
Yani bir politik eylem ve mücadelenin vesilesi olmaktan
çıkmış, kendisi bir hedef haline gelmiştir. Solu ve sosyalistleri toplumun
gerisinden tecrit eden bir hedef.
Hâlbuki 1 Mayıs’ı demokrasi mücadelesinin ciddi bir vesilesi
ve mevzii yapmak mümkündür.
Örneğin, geçen yıllarda, 1 Mayıs’ın ya 24 Nisan’da
kutlanması; ya da 1 Mayıs’ta Ermeni katliamının temel sorun yapılması gibi
öneriler yaptık.
Keza daha önceki yıllarda Festus Okey’in Polis tarafından
öldürülmüş olması üzerinden Türkiye’de yaşayan yabancıların eşit hakları gibi
sorunun güncelleştirilmesi gibi öneriler yaptık.
Yani 1 Mayıs, ezberleri bozmak, toplumun gündemine başka bir
yaklaşımı, başka bir paradigmayı sokmak için, bir provokasyon olarak
kullanılabilirdi.
Eğer bu gibi öneriler veya benzerlerine göre davranılabilseydi,
iktidar ve devlet, solun 1 Mayıs’ı böyle etkili kullanmasını engellemek için,
Taksim’de 1 Mayıs kutlamalarının, bir karnaval havasında kutlanmasını
kendiliğinden teşvik ederdi.
Yani bir parça akıllıca bir siyasi mücadeleyle, hem toplumun
gündemine çok can alıcı sorunlar sokulmuş, ezberler bozulmuş olur; hem de bir
yan ürün olarak Taksim Alanı bile alınmış olabilirdi.
Bu önerilere zerrece itibar edilmedi, görmezden gelindi.
Çünkü bu öneriler o örgütlerin var oluş temellerini tehdit
ediyordu ve onlar için kendi var oluşları kendi başına bir amaçtı.
*
Ama sorun sadece örgütlerin kendi başına bir amaç olması da
değildir. Bunun yanı sıra, Türk solunun, Milliyetçi ve ulusalcı olmasıdır;
demokrat olmamasıdır.
Sosyalistler “sınıf”, “işçi sınıfı”, “emek”, “neo
liberalizm” veya “kapitalizm” veya “Emperyalizm” demeyi solculuk ve
sosyalistlik sanmaktadır. Bunları öne çıkararak aslında demokratik görevlerden
kaçmaktadır. Kürtlerin haklarını, göçmenlerin haklarını, Ermenilerin haklarını
“sınıf sorunu”; “emek sorunu” değil diyerek bir kenara atmakta, demokrasi
mücadelesinden kaçtığını, sözüm ona sınıfçı ve sosyalist bir söylemin ardına
gizlenerek, ileriye kaçarak gizlemeye çalışmaktadır.
“Sınıf”, “sınıf mücadelesi” “işçi sınıfı” ve “Emek” gibi
kavramların sosyalizm ile Marksizm ile ilgisi yoktur. Bunlar burjuva tarihçiler
ve ekonomi politikçiler tarafından bulunmuş kavramlardır. Marksizm’i ve
sosyalizmi bunlara indirgemek, onu burjuvazinin kabul edebileceği bir hale
getirmektir. Lenin’in o meşhur “Ne Yapmalı?” kitabında vurguladığı gibi,
Sosyalistler, toplumdaki tüm gayrı memnunları, tüm ezilenleri birleştirmeye
çalışırlar.
Demokrasi mücadelesini örgütlemek, geniş kesimleri
mücadeleye çekmek, bunu yapamadığı veya yapmadığı durumlarda da toplumun
ezberini bozmak gibi alışkanlıkları yoktur bu ulusalcı ve kendi örgütlerinin
varlığını kendi başına bir amaç haline getirmiş sosyalistlerin ve sosyalist
örgütlerin.
Tam da demokratik mücadeleden kaçtığı için, 1 Mayıs’ı somut
bir demokratik hedef için vesile yapmaktan kaçındığı için, Taksim’de 1 Mayıs
kutlamanın kendisini kendi başına bir amaç olarak belirledi bu sol.
Haydi, bunun yanlışlığını bir yana bırakalım ve doğru bir
hedef tanımlaması olduğunu var sayalım.
Bunu yapacak güç ilişkileri olup olmadığı; böyle bir şeyi
hedeflemenin kendisinin sosyalistleri geniş toplum kesimlerinden tecrit edip
etmediği gibi soruları hiçbir zaman gündemine almadı.
Haydi, bunu da geçelim.
Yaptığını bile zekice yapmadı.
Bir an için Taksim Alanında 1 Mayıs yapmayı hedef almanın
doğru bir hedef tanımlaması olduğunu var sayalım.
Devletin ve hükümetin buna izin vermeyeceği; bunu her
kanaldan tüm baskı yöntemleriyle ezeceği hiç kimse için bir sır değildir.
Bu polis baskısını kıracak bir güç varsa bu da gereğinde
anlaşılabilir. Ama normal olarak böyle bir durum devrim dönemlerinde falan
olur. Böyle bir durum da yok. Aksine geriliyoruz ve savunmadayız.
Bu durumda 1 Mayıs’ı taksimde yapma isteği iki biçimde
sonuçlanabilir.
a) Çatışarak
girmeye çalışma. Bunun sonucunda girememe. Aynen de böyle oldu. Hatta taksim
civarında ara sokaklarda yaşayanların linç tehditlerine maruz kalma gibi
durumlar ortaya çıktı.
b) Ya da bunu
yapmazsan, başka bir yerde Taksim’de yapılanın benzeri, herkesin kendi
rozetleriyle, bayrak ve sloganlarıyla resmigeçit yaptığı ritüel.
Zaten sonunda bu oldu. Yani her halükarda bir yenilgi.
Hâlbuki bir parça akıllı taktikler ve mücadele biçimleri
izlenerek Taksim fethedilebilirdi.
Bu sorun bile değildir.
Taksim verilmiyor mu?
Bu durumda, bu diktatörlüğün Türkiye’de bir demokrasi olduğu
imajı için sahnelediği oyunun parçası olmayacağız denir ve gösterilen Taksim
dışı yerde de, hiçbir yerde de “1 Mayıs kutlaması” yapılmayacağı ilan edilir.
Bunun yanı sıra tüm yurttaşlara, 1 Mayıs günü Taksim ve
civarında bulunma çağrısı yapılır. Yani oralara slogansız, bayraksız,
pankartsız gelmeleri, oturmaları, gezmeleri, yürümeleri, otlara uzanmaları vs.
Böyle bir eylem olmayan eyleme en az 1 milyon kişi gelir.
Bunu Gezi gösterdi.
Bir engelleme olmazsa, bir milyona yakın kişinin, sessizce
Taksim ve civarını doldurması Türkiye’deki dengeleri değiştirir.
Polis ve diğer güçler Taksim ve civarını kuşatıp oraya
kimseyi sokmadığı takdirde ne olur?
Gelenler yine aynı şekilde polis kordonunun etrafında aynı
şeyi yaparlar. Yüz binler tarafından kuşatılmış bulunan polis bir süre sonra
tehlikeli bir biçimde çembere alındığını görünce zaten kendi çekilir, korkar.
Böylece şiddetsiz bir biçimde Taksim ele geçirilebilir.
Kaldı ki, polisin kuşatıp oralara girmeyi engellemesi,
hükümetin kendi yurttaşlarının seyahat etme, gezme gibi çok temel bir hakkını
bile gasp etmesi anlamına gelir.
Bu onun tecridini, bütün gerici ve anti demokratik yüzünü
iyice açığa çıkarır ve onu daha da tecrit eder.
Yapabileceği başka bir şey daha vardır. Bu sadece dolaşan,
duran oturan yurttaşlara saldırmak, onları dağıtmak.
Bunu yaptığı an ise, arı kovanına çomak sokmuş olur.
Hiçbir yasa dışı davranışı olmayan yüz binlerce insana
saldırmak, Erdoğan’ın sonunu getirir.
Yani Taksim’i tamamen sivil ve şiddetsiz bir hareketle ele
geçirmek mümkündür.
Böyle bir biçim uygulansa, demokrasi güçlerinin her
halükarda kazançlı çıkacağı açıktır.
Ama şu bizim anlı şanlı sosyalistlerimiz böylesine basit,
birleştirici, toparlayıcı bir eylem biçimini bile akıl edip uygulama yeteneği
gösterememektedirler.
Bu merkezi bürokratik oligarşi, bu diktatörlük rejimi
bizlerin çapsızlıkları ve yanlışları üzerinde yükselmektedir.
İçine girdiğimiz dönemde bir tek silahımız var: Sivil
itaatsizlik veya temel yurttaş hakları alanında kalarak kitlesel sessiz ve
birleştirici direniş biçimleri.
Erdoğan’ın, polisin silahları bu silaha karşı işlevsizdir.
Bu biçim hem tüm güçleri birleştirme, hem de karşı tarafın
bütün silahlarını etkisizleştirme özelliğine sahiptir.
Bu 1 Mayıs vesilesiyle bir kez daha hatırlatalım dedik.
28 Nisan 2017 Cuma - Demir Küçükaydın - demiraltona@gmail.com
Blog: https://demirden-kapilar.blogspot.de/
Twitter: @demiraltona
Facebook: https://www.facebook.com/demiraltona
Demirden Kapılar Okurları Grubu:
https://www.facebook.com/groups/demirdenkapilar/
Videolar:
https://www.youtube.com/user/demiraltona
Podcast:
https://soundcloud.com/demirden-kapilarx
Kitaplar: https://drive.google.com/drive/folders/0BxCB_Gtx8VYAcDREeTJVLW93MjA
