“Nuriye Abla” ile güçlenen gerçek: Haklıyız, direnmek hakkımız!

İnadın umuda, umudun direnişe dönüşünü bir anıtın önünde anıtlaşarak başarıyor. Semih Öğretmen direnişini omuzluyor. Birlikte bir gerçekliği dünyaya duyurmaya çalışıyorlar. Açlığa mahkum edilmiş, işleri, emekleri yok sayılmış binlerce insana sesleniyorlar: Haklısınız, haklıyız ve direnmek hakkımız!

9 Kasım 2016…

Yüksel Caddesi üzerinde yüz kadar polis var. Tetikte bekliyorlar. Adımlarımı hızlandırıyorum ve caddeye giriyorum. İnsan Hakları Anıtı’nın önünde güleryüzlü, kısa saçlı bir kadın duruyor. Bir akademisyenin oturma eylemi yapacağı aklıma geliyor. Yanımdaki arkadaş ile konuşuyorum.

“O sanırım eylem yapacak akademisyen. Herhalde bilmediğimiz birilerinin bir basın açıklaması olacak, ondan sonra ihraç edilen bu hoca eylemini yapacak” diyorum.

Yüksel Caddesi’nin iki tarafı polis tarafından tutuluyor. Ben de bu sırada hoca ile tanışmaya gidiyorum.

– Merhaba hocam, ben Buse.

– Merhaba Busecim, ben Nuriye.

Polis amiri gelip bir şeyler soruyor Nuriye Hoca’ya. Nuriye Hoca kararlı bir bakış atıyor. Amir gidiyor. Sonra sohbet büyüdükçe insanlar artıyor. Üç beş kişi Nuriye Gülmen ile beklemeye başlıyoruz. Çıkarıyorum telefonu başlıyorum fotoğraf çekmeye.

Arkasında birazdan ona saldıracak polisler, Nuriye Hoca kocaman gülümsüyor. Elinde kartona yazdığı “İşimi geri istiyorum” talebi ile öyle naif, öyle haklı ki, korkuyorlar.

Kartonunu açıp “Ben Nuriye Gülmen son çıkan KHK ile işimden edildim. İşimi istiyorum” diyor. Sokakta duran polislerin tamamının ona geldiğini anlıyorum. Bir sürü polis yakalıyor kollarından ve Nuriye Gülmen büyüyor. Direnişi ile kocaman oluyor.

Elimde telefonumla videoya alıyorum. Bu direnişin ilk görüntülerini çekmek ve herkese duyurmak isteği ile görüntü kaydediyorum. Nuriye Hoca’ya destek olan yanında duran herkese saldırmaya başlıyorlar. Nuriye Hoca bir direnişi omuzluyor, büyütüyor.

Elimde telefonum olanları çekiyorum. O sırada kırmızı suratlı sarışın bir amir beni işaret ediyor: “Alın bunu. Şikayetçiyim, beni çekiyor.”

Polisler üzerime koşuyor. Elimden telefonu alıyorlar. Videoyu kapatamıyorlar. Sesler duyuyorum. Yerde işkence edilen ODTÜ’lü hoca bağırıyor. İnsanca yaşamak ile ilgili bir şeyler söylüyor, tam anlayamıyorum.

Kolumdan tutan polisler kolumu çevirdikçe çeviriyor. Canım öyle acıyor ki sesim çıkmıyor. Aralarında konuşuyor iki polis: “Kolundan kaldırıp taşıyalım.”

Ama kolum ters halde, çekmeleri ile beraber haykırıyorum. Sonra hiç susmuyorum. Nuriye Hoca’nın sesi direnişi güç oluyor. Paniğe kapılan polisler gözaltı aracının yerini karıştırıyorlar. Daha çok insana sesleniyorum. Durakta bekleyen insanlar ile göz göze geliyorum. Dehşet içinde bakıyorlar.

“Susmayın. Görün bizi. Gazetecilik suç değildir. İşini istemek suç değildir.”

Yanlış yöne götürdüklerini anlayıp sola çeviriyorlar. Yerde tekmelenen başka bir arkadaşı görüyorum. Bir polis yığını arasında gözaltı aracının yanında yerde, hâlâ direniyor. Bana da güç oluyor. Kendimi onun olduğu tarafa savuruyorum.

“Bırakın. Bırakın!”

Gözaltı aracı içinde bekleyen Nuriye Gülmen ve gözaltı yapılan diğer iki arkadaş işkence gören arkadaşı içeri çekiyorlar. Ben hâlâ dışarıdayım. Kolumu kurtarıyorum, gözaltı aracına hamle yapıyorum. Sol kolumda plastik kelepçeyi hissediyorum. Sağ koluma geçirmemeleri için içeriden dışarıdan bir direniş başlıyor. Arkamda onlarca polis, gözlerim Nuriye Hoca’nın gözlerinde:

“Taciz ediyorsunuz kadını. Bırakın.”

Ve bir hamle ile ben de gözaltı aracındayım. Önce anlamıyorum canımın yandığını, kolumun tutmadığını. Anladığım anda ağlamaya başlıyorum. Bayağı ağlıyorum. Nuriye Hoca’ya sarılıyorum.

Hastaneye gidiyorum. Röntgende polisler kolumu kaldırıyor. Hasta bakıcı istemek aklıma dahi gelmiyor. İnsanlığı öyle çok aşağılıyorlar ki, hatırlamak için direncini sağlam tutman gerekiyor. Öfkeleniyorum, ağlamak istiyorum.

Sonra Nuriye Hoca’yı görüyorum. Direncini görüyorum. Sakinleşiyorum. Karakola girerken slogan atıyorum. Artık daha güçlüyüm. Nuriye Gülmen’in direnişinin ilk günü dört saate yakın bir gözaltı sonrası çıkıyoruz. İlklerin gününü yaşıyoruz. Nuriye Gülmen direnişinin ilk gününü, ben de ilk gözaltımı ve işkencemi yaşıyorum.

Sonraları ona bazen “Nuriye Abla” diyorum. “İçinden nasıl geçiyorsa Busecim” diyor.

İnadın umuda, umudun direnişe dönüşünü bir anıtın önünde anıtlaşarak başarıyor. Semih Öğretmen direnişini omuzluyor. Birlikte bir gerçekliği dünyaya duyurmaya çalışıyorlar. Açlığa mahkum edilmiş, işleri, emekleri yok sayılmış binlerce insana sesleniyorlar.

Haklısınız, haklıyız ve direnmek hakkımız!

Nuriye Hoca’nın çiçeklere dokunuşunu gördüm. Semih Öğretmen’in selamlarını aldım. Yaşamaya olan sevgileri yaşatmaya duydukları inançtan geliyor. Hayat dolu, kocaman neşeleri olan bu insanların açlık grevi 70 günü aştı.

Herkes korkuyor öleceklerinden. Onlar da ölmek istemediklerini söylüyorlar. Ama acındırmak değil dertleri, onlar işlerini istiyorlar. Dertlerine ortak olmanın yolu; onları eylemlerinden vazgeçirmeye çalışmak değil, seslerine ses olmak.

Sen de #NuriyeVeSemihinAçlığınaSesVer; çünkü bu yol -politik olarak tartışıladursun- onların kendi yolu ve onları açlıktan kurtaracak şey muhatap alınmak, kazanmak… 

(BUSE ÜÇER – SENDİKA.ORG)