"Şimdi tekrar yazıyoruz. Çünkü büyük bir olasılıkla, referandum sonucunda Hayır da çıksa, Evet de çıksa büyük bir kırılma yaşanacaktı...
"Şimdi tekrar yazıyoruz. Çünkü büyük bir olasılıkla, referandum sonucunda Hayır da çıksa, Evet de çıksa büyük bir kırılma yaşanacaktır. Evet çıkarsa ortadan bölünmüş bir ülke çok ciddi çatışmalara girecek demektir. Erdoğan nüfusun yarısını şiddetle ezmek zoruna kalacaktır. Ne yaparsa yapsın ayakta kalamaz.
Hayır çıkarsa, bunun ortaya çıkaracağı devrimci kabarış boşa gidebilir ve oradan tekrar yılgınlık ve devletin eski rutinine geri dönüşü çıkabilir.
O nedenle şu son derece basit programı Kürt hareketine PKK’ya öneriyoruz.
HDP’ye de öneriyoruz. Doğrusu HDP’den PKK kadar bile umudumuz yok.
Keşke mahcup olsak"
#HAYIR için Mücadele ve Kürt Özgürlük Hareketine Bir Program
ve Strateji Değişikliği Önerisi
#HAYIR için mücadele ederken, bir yandan da yakın bir zamanda önümüze çıkması muhtemel devasa tarihsel görevlere hazırlanmak için de biraz temel, genel ve teorik sorunlara girmek gerekiyor. Yarın bu sorunlar ansızın karşımıza dikildiğinde hazırlıksız yakalanmamak için.
Politikada da Askerlikte olduğu gibi, stratejinin hayati
önemi vardır.
Stratejik bir yanlış, taktik düzeydeki “doğru” hamlelerle
kapatılamaz. Doğru bir strateji topsuz oyun gibidir. Topun geleceği yeri
önceden görmek ve orada yer almaktır.
Tıpkı Adorno’nun “Yanlış bir hayat doğru yaşanmaz” deyişinde
olduğu gibi, yanlış bir stratejiyle doğru taktikler uygulanamaz. En doğru
taktikler bile, yanlış stratejinin araçları haline gelirler.
Ama doğru bir stratejiniz varsa, yanlışlarınız bile doğru
bir strateji içindeki yanlışlar olarak kalır ve düzeltilebilmeleri olanağı
ortaya çıkmaz.
Stratejinin önemini gösterebilmek için, toplumsal
mücadeleler tarihinde son derece önemli ve tayin edici olmuş iki dramatik
stratejik değişikliğe kısaca değinelim.
Biri Ekim devrimi öncesinde, Lenin’in Sen Petersburg’ta
Finlandiya istasyonuna indiğinde yaptığı strateji değişikliğidir.
Diğeri Abdullah Öcalan’ın CIA-MOSSAD tarafından Türk
devletine teslim edildiğinde, İmralı’da yaptığı strateji değişikliğidir.
Her ikisi de olağanüstü zor koşullarda, hatta dayandıkları
ve hatta büyük ölçüde kendileri tarafından oluşturulmuş örgütlerin alışılmış
ezberlerine karşı ortaya koyulmuştur.
*
Ancak bu arada kısaca birkaç noktayı hatırlatıp bir açıklık
sağlamak gerekiyor.
Strateji bir mücadelede güçlerin yer alışı demektir.
Ama strateji de Programa (amaca, hedefe) göre belirlenir.
Politik ve devrimci mücadelede amaç ise, özellikle sosyalist
partiler tarafından, toplumun hareket yasalarına ve tarihe bakarak belirlenir.
Bu ise, son duruşmada tarih ve toplumsal gerçekliği
açıklamada metoda ilişkin bir sorundur.
Bu nedenle son derece soyut gibi görünen yöntem, metot
tartışmaları aslında her zaman, toplumun önüne çıkacak temel sorunların teorik
düzeyde ve önceden gündeme gelmesinden başka bir şey değildir.
Bir devrim kostümlü provasını yıllar önce aydınların,
devrimcilerin yöntem tartışmalarında yapar.
Sonra bu yöntem aracılığıyla program ve bu programa bağlı
olarak da bir strateji ortaya çıkar.
Bu hazırlık yoksa, bütün büyük devrimci durumlar, kitlesel
kalkışmalar, en son “Arap Baharı”nın da gösterdiği gibi, dağılış, yenilgi ve
çöküşle biter. Eski rejim tekrar yerini alır.
Türkiye’deki bütün strateji tartışmaları 60’lı yıllarda
olupbitti diyebiliriz. Bugünkü solun arkaik karakterinin ardında 60’larda çok
sınırlı bir Marksizm ve Tarih bilgisiyle oluşmuş program ve stratejilere
dayanması vardır.
Ve işin kötüsü, Türkiye’deki devrimci ve demokratik hareket
o zamandan beri böyle bir tartışma yürütmediği için; ne kavramsal araçlarını;
ne de olgulara ilişkin bilgisini gözden geçirmediği için, bir devrime ya da
devrimci kabarışa hazırlıklı değildir.
Bu nedenle bir devrim veya devrimci kabarış, Gezi’nin de
gösterdiği gibi, muhtemelen büyük bir başarısızlıkla sonuçlanacaktır. Tarihin
sunacağı bir fırsat kaçırılmış olacaktır.
Ama yine de “çıkmadık candan umut kesilmez” diyerek, bu
hazırlığı sağlamak için çabalamak gerekiyor.
*
Türkiye’de altmışlardan sonra tüm entelijansiyayı kapsayan
bir strateji tartışması olmadı. Zaten ortak bir dil ve konular da yoktu.
Ama iki kişi, program ve stratejiyi ve bunların dayanacağı
teorik ve metodolojik temeli yeniden tartışma ve belirleme yönünde çalışmalar
yaptılar.
Bu iki kişiden biri Abdullah Öcalan’dır; diğeri de bu
satırların yazarı Demir Küçükaydın
Her ikisi de Tarih’e ve Topluma, onu ele alacak kavramsal
araçlara, yani metodolojiye yöneldi.
Toplum ve tarihi ele almadaki metodolojik sorunlarla
yüzleşerek bunu programatik ifadelere kavuşturdular, sonra da ulaştıkları
programlara göre stratejiler belirlediler.
Ve bu stratejilere tabi olarak mücadeleye ilişkin taktikler
(Örgüt ve mücadele biçimleri) önerdiler.
Her ikisi de çok farklı arka planlarına, farklı kavram
sistemlerine, politik geleneklerinin farklılığına rağmen, aynı alanda at
koşturmaları nedeniyle görmezden gelinemeyecek bir paralellik ve yakınlık
içinde sonuçlara ulaştılar. İkisinin de evrimi birbirinden bağımsızca
gerçekleşti.
Tam da bu nedenle bu satırların yazarının Öcalan’ın
yakalandığı sırada geliştirdiği stratejik dönüşümü ilk olarak gören, değerlendiren
ve destekleyen olması bir rastlantı değildir.
*
Olaylar Öcalan’ın yakalandığında yaptığı stratejik dönüşümün
ne kadar doğru olduğunu göstermiştir. O sıralar herkes Kürt hareketi ve Öcalan
bitti derken, arada geçen zamanda Öcalan’ın çizgisinin ne kadar doğru ve açıcı
olduğu görülmüştür.
Eğer Öcalan, başta avukatları olmak üzere herkesi karşısına
almayı göze almasaydı ve onları önerdiği program ve stratejiye kazanmak için
koca koca kitaplar yazma yoluna gitmeseydi, Kürt hareketi şimdi ciddi yenilgiler
ve dağınıklıklar içinde olur; Ortadoğu da aynı şekilde tam bir çıkmaz içinde
bulunurdu.
Dikkat edilsin, bu stratejik dönüş en zor zamanda ve
koşullarda yapılmıştır.
Bu stratejik dönüşün özelliği şudur. Kürtlerin üzerindeki
ulusal baskıyı kaldırmak için, ezen ulusun ezilenlerini de kazanmak; bu nedenle
onları da kazanacak bir program; böyle bir program ancak demokrasi programı
olabileceğinden; kendi ezenlerini kurtararak kendini de kurtarmak.
Yani bir diğer ifadeyle ulusal bir hareketten sosyal bir
harekete dönüşmek.
Bu yönde çok yol kat edildi ama Türkiye’de demokratik bir
hareket olmadığı için, bu iş tek ayakla çok yavaş ve sancılı bir şekilde gitti
ve gidiyor. Bu da daha çok ve uzun acılar demek oluyor. Eğer Türkiye’deki
sosyalistler, metot, teori, program ve strateji açısından biraz daha ileri
hatta açık olsalardı, Kürt Hareketi muhtemelen bugün çok daha ileriye de
gitmiş, çok daha radikal bir demokrasi programına ve önereceğimize benzer bir
stratejiye varmış olabilirdi.
*
Öcalan’ınki gibi benzer bir stratejik dönüşü de Lenin, Ekim
devrimi öncesinde yapmıştır.
O zamana kadar, ardında düzgün doğrusal bir evrim kavramı
olan yanlış bir metodolojiyle toplumların belli aşamaları geçmesi gerektiği var
sayıldığından, derimden çok önceki Strateji tartışmalarında, Rusya’da gelen
devrimin demokratik devrim olacağı, burjuvazi korkak olduğu için bu devrime
işçilerin öncülük edebileceği, ama devrimin kendisini demokratik görevlerle
sınırlaması gerektiği; tarihsel ve toplumsal koşullar olmadan sosyalist bir
devrimin düşünülemeyeceği kabil ediliyordu. Rus sosyalistlerin programı tipik
bir Demokratik Cumhuriyet ve demokratik devrim programıydı.
Gerçi Troçki, ayrı bir kanal olarak, farklı ve daha gelişmiş
bir evrim, yani eşitsiz ve kombine evrim kavrayışına dayanarak, çok önceden
devrimin işçileri öncülüğe itmesinin, işçileri geri bir ülkede; sosyalist bir
devrim için nesnel koşulların oluşmadığı bir ülkede, sosyalist tedbirler almaya
itebileceğini, bunun ise nesnel koşulların olmadığı, geri bir ülkede sosyalist
devrim anlamına geleceğini söylemişti. Ama onun bu muazzam teorik atılımı
anlaşılamamış ve değerlendirilememişti.
Lenin, Troçki’nin bu teorik çıkarsamaları ve metodolojik
geliştirmelerinden bağımsız olarak, daha ziyade zihnine esneklik kazandıran
Hegel ve felsefe çalışmalarının birikimiyle (Felsefe Defterleri) Nisan’da
Rusya’ya indiğinde, o güne kadar alışılmış stratejiyi terk etmeyi önerdi. Evet
Rusya bir köylü ülkesiydi ama devrim daha önceden öngörülmemiş bir olanağı
ortaya koyuyordu. Teori griydi, hayat yeşil. Bu olanak, geri bir ülkede
sosyalist devrim idi.
Tabii bu tehlikeliydi. Engels daha önce, bir devrim için en
büyük felaketin tarihsel ve toplumsal koşullar oluşmadan iktidara gelmesi
olduğunu, bu durumda Devrimcilerin önceden reddettikleri her şeyi yapmak ve
kendilerini inkâr etmek zorunda kalacaklarını söylemişti.
Mark hukuk hiçbir zaman ekonomi temelinden yüksek olamaz,
yoksulluk temelinde sosyalizm kurmaya kalkmak bütün pisliklerin geri gelmesiyle
sonuçlanır demişti.
Klasik Marksist eğitimden geçmişler için bu tehlikeler
açıktı.
Ama bu açmazdan, devrimi bir dünya çapındaki mücadelenin
bileşeni olarak görmek ve öyle hareket etmekle çıkılabilirdi. Rusya’daki bir
devrim, Almanya ve Avrupa’da da bir devrime yol açabilir. Bu durumda ileri
ülkelerdeki işçiler, Rusya’nın geriliğinin yol açacağı bu tehlikeyi aşmasına
yardım edebilirlerdi.
Lenin’e de bu strateji değişikliği önerisinde en büyük
muhalefet kendi partisinden, hatta kendi yetiştirdiklerinden geldi. Lenin’in
talebeleri şimdi, “bizim ihtiyar çıldırdı” diyorlardı.
Bereket Lenin şanslıydı. Kitle hareketinin ve devrimin
yükselişi, Lenin’in konumunu güçlendirdi. (Keza Troçki’nin de. Bu nedenle ikisi de birbirinden bağımsızca ve
başka denklemleri izleyerek aynı sonuca ulaşan iki kişi devrimin iki önderi
odular. VE karşı devrim bu ikisine karşı gelişecekti daha sonra. Birini bayrak
yapıp putlaştırarak, diğerini düşmanlaştırarak, ve fiilen öldürerek)
Ve Lenin strateji değişikliğini yükselen kitle hareketinin
de baskısıyla Partiye kabul ettirebildi. Kaldı ki eski kalıplarla düşünenler
dirençten kolay kolay vazgeçmediler ve devrimi ihbar etmekten bile
çekinmediler.
*
Şimdi Türkiye’nin benzer bir devrimci duruma doğru gitme
olasılığı epey yükselmiş bulunuyor. Ve tam bu nedenle, şimdi acil olarak Kürt
hareketi için bir stratejik değişim gereği ortaya çıkmış bulunuyor.
Böyle bir stratejik değişimi, Öcalan’ın öngörmesi ve
önermesi olsa, her şey çok daha kolay olabilir elbette. Öcalan’ın manevi
otoritesi, muazzam bir emek ve zaman gerektirecek işleri hızla yapabilmeyi
sağlayabilirdi.
Ancak Öcalan’ın böyle bir stratejik dönüşümü yapıp
yapmadığını veya yapmayacağını bilmiyoruz. Yapmış olsa bile bunu Kürt hareketin
ve örgüte aktaracak kanallar yok ve kapalı. Kürt hareketi ise, maalesef Öcalan
çapında, bir stratejik dönüşümün gereğini görüp onu önerebilecek ikinci bir
teorisyene sahip değil.
Ancak bazen mücadelenin basıncı ve itişiyle de benzer
sonuçlara ulaşılabilir. Kolektif bir liderlik böyle dönüşümü, el yordamıyla da
olsa başarabilir.
Bu yokluk ortamında, biz burada yapılması gerekeni
önereceğiz. Kim bilir belki göl maya tutar.
*
Öcalan’ın stratejik dönüşümü belli bir ilerleme sağladı. Ama
o da şimdi sınırlarına dayanmış bulunuyor. Eski stratejiye bağlı kalındığı
takdirde, tarihin sunabileceği en büyük fırsat kaçırılmış olacaktır.
Yukarıda bir de yöntem, teori, program, strateji alanında
biz de epey yol kat ettik dedik. Bizim ulaştığımız sonuç, Öcalan’dan bağımsız
ve tamamen farklı Klasik Marksizmin kavram sistemine dayanıyor ve onu
geliştiriyorsa da, aynı zamanda Öcalan’ın geliştirdiği ve kapalı olmadığı
program ve stratejiyi bir adım daha ileriye götürüyor. Ortadoğu’da bir devrimci
kabarışın ihtiyaçlarına tam uygun düşecek bir temel sağlıyor.
Hatta şu bile söylenebilir, kim bilir belki Öcalan şimdi
dışarıda olsa veya dışarıyla görüşme olanakları olsa, aşağıda önereceğimiz gibi
bir program ve strateji değişimini kendisi önerebilirdi.
*
Öcalan’ın programı ile bizim önerdiğimiz program ve strateji
arasındaki fark, Hazreti Nuh ile
Hazreti Muhammet’in arasındaki fark gibidir. Bunlar kabile veya totemlere
(putlara) dayanan kabile düzeni karşısında iki farklı program ve iki farklı
strateji demektirler.
İnsanlık uygarlığa geçmeden önce komünler halinde yaşıyordu.
Bu komünlerin örgütlenişi de özünde totemlere (putlara) dayanan soy
kardeşliğine dayalı kabileler, klanlar, aşiretler biçimindeydi.
Bu tür bir toplumsal örgütlenme, avcılık ve toplayıcılıkta,
göçebelikte, hatta neolitik köy komünlerinde sağladığı dayanışma ile çok iyi iş
görür ve görmüştür. Ama, ticaret ve
tarıma dayalı kentler kurulduğunda aşiretler artık yeni ilişkilerin önünde bir
engele dönüşür. Bu durumda ne yapılacaktır? Bu üstyapının yıkılıp; yani eski
dinlerin terk edilip, yeni ekonomik temele uyan yeni ilişkilerin, yani dinlerin
onların yerini alması gerekir.
İşte Hazreti Nuh ve Muhammet bu duruma karşı tarihin çok
farklı iki döneminde verilmiş iki cevaptırlar.
Buna verilen ilk cevap, kabilelerin putlarını, tanrılarını
aynı yerde toplayıp, ilişkilerini düzenlemek, onları kardeşleştirmek olabilirdi.
İşte bu ilk büyük uygarlık devrimini yapan da Hazreti Nuh’tur.
Hasreti Nuh’un gemisi, aslında bir Sümer Zigurratı, yani bir
Panteon, bir Kâbe’dir. O Nuh’un gemiye aldığı hayvan ve bitkiler ise
kabilelerin totemleridir.
Böylece Hazari Nuh ilk panteonu kurarak, aşiret ilişkilerini
aşan bir düzenin temelini atmıştır.
Sümer Zigurratı da, Babil Kulesi de, Nemrut Dağındaki tanrı
heykelleri de, Atina Akropolündeki Panteon da, Mekke’deki Kâbe’de hep aynı
şekilde çeşitli kabilelerin veya sonraları daha büyük kentlerin ve hatta
devletlerin tanrılarının bir araya gelip bir hukuk oluşturmalarından başka bir
şey değildir.
Ancak bu sistem, bir yere gelir tıkanır. Çünkü farklı
(tanrılar) dinler bir arada bulunmaya devam etmektedir. Ama örneğin farklı
dinler birbiriyle evlenemez. Bu nedenle bir süre sonra taşlaşma ve kastlaşma
başlar. Hindistan’da olduğu gibi. Ya da en güçlü kabile kumarhane manacısı gibi
aslan payını alır. (Mekke’deki Kureyş veya bugün dünyada ABD’de olduğu gibi.)
Şu veya bu şekilde Nuh’un yolu birkaç bin yıl boyunca epey
iş görmüştür ama girdiği çıkmazlar, Zerdüştlüğün, Maniciliğin ve
Hıristiyanlığın, ve İbrani dininin ortaya çıkmasına da yol açmıştır. Dikkat
edilirse bunların hepsi aşiret sembollerinin ötesine geçer, daha soyut
kavramlara dayanır.
Ancak Hazreti Muhammet’te en gelişmiş ve mükemmel biçimini
bulan bu çözüm, aşiretlerin putlarını bir araya getirmez, aşiret düzeninin
kendisini ortadan kaldırıp, tüm insanları bir tek Allah’ın kulluğunda eşitler
ve birleştirir. Hepsine aynı hakları ve görevleri verir.
Böylece İslam’da aşiretler, kabileler, tanınan birimler
olmaktan çıkar.
(Elbet toplumsal yapısı ve yaşayışı tam uygarlığa geçmeyen
toplumlar belli bir geri dönüşü İslam görünümü altında yaparlar. Göçebe
Araplığa (bedeviliğe) dayanan, selefiliğin kökenindeki Vahabilik; göçebe
Kürtlüğe dayanan Şafilik gibi mezhepler bu komünal hukuka geri dönüş ya da onu
korumanın biçimleridir.)
İşte şimdi Öcalan veya PKK’nın programı ve stratejisi bir
bakıma, Nuh’un yöntemi ve stratejisi gibidir. Her din, dil, ulus, kültür vs.
bir arada bulunsun diyor. Ama bu bulunuşta onları birer politik birim olarak
kabul ediyor.
Bu ise o birimlerin her birinde burjuvazinin ve gerici
sınıfların egemenliği anlamına geldiği ve geleceği gibi; okulların ayrılmasını,
yani içe kapanmayı ve tıpkı kast sistemi gibi bir sistemin başlangıcı anlamına
gelir.
Düşünelim ki, okulların ayrılığı en gerici partilerin, ırkçı
partilerin bir talebi olmuştur. Lenin’in eserlerinde bu konuda çok geniş bir
kaynak vardır.
Ama sadece bu kadar da değil, bu aynı zamanda baskıcı ve
bürokratik bir güçlü devleti de otomatikman yaratır. Çünkü bu, farklı dillere
dinlere dayanan politik birimlerin aralarındaki çelişki ve anlaşmazlıklarda,
özellikle kriz zamanlarında, yumruğunu masaya vuracak, ikisinin de hakkını
gözetecek bir başka güçlü politik birimi var sayılır.
Bugünkü HDP aslında bu tasavvur edilenin küçük bir örneği
gibidir de.
Bu program da, strateji de, bu tür örgütlenme biçimi de,
Ortadoğu’da barışı sağlayamaz, çoğunluğu kazanamaz ve devrimci bir örgütlenme
başaramaz. Sonuna gelmiş tıkanmıştır. Bunun görülmesi zadece bir zaman
sorunudur.
*
Bizim önerimiz olan Program ve Strateji ise, tabiri caiz
ise, farklı putların, totemlerin, bir araya getirilmesini değil; put ve
totemlere dayanan düzenin yıkılmasını ve bir tek Allah’ın kulluğunda
birleşilmesini öneren Hazreti Muhammet’in Programı ve Stratejisi gibi.
Yani politik olanın, dile, dine, soya, sopa vs. göre
belirlenmemesi; bütün bunların hiçbir politik anlamının bulunmaması ve bunların
kişisel sorun olması. Daha anlaşılır cebirsel bir formül gibi değil de
matematik bir hesap gibi koyalım. Politik birimler olarak Kürtlüğün ve
Türklüğün eşitliği değil; Kürtlüğün ve Türklüğün politik birim olmaktan
çıkarılmasıyla eşitliği.
Bunun nasıl bir şey olduğunu ve olacağını gerçek bir laiklik
örneği bize gösterir. Örneğin Aleviliğin de tanınması değil; Sünniliğin de
tanınmaması gibi.
Gerçek bir laiklikte, devletin dini olmaz; devlet dinsiz de
olmaz. Din körü olur. Diyanet işleri olmaz. Okullarda din dersi olmaz.
İstenirse, dinler tarihi dersi olabilir ama bunu bütün dinlerden oluşmuş her dine
eşit yer veren bir kurul yazabilir. Devlet dinsiz de olmaz. Dinsizlik de
hukuken bir din gibi kabul edilir.
Bunu aynen, dil, tarih, edebiyat bahsine aktarabiliriz.
Devletin dili de olmaz, herkesin ana dilinde eğitim hakkı olur.
Evet bir tarih veya edebiyat dersi olabilir ama Türk ya da
Kürt edebiyatı veya tarihi değil; tüm dillerden eşit sayıda katılımcının
yazdığı ortak bir edebiyat ve tarih okutulur. Ama bu ortak edebiyat ve tarihi
herkes kendi ana dilinde okur.
Elbet kendini Türk, Kürt, vs. veya ulussuz olarak kabul
edenler, devletin dışında, fikir özgürlüğü ve yurttaş hakları bağlamında, kendi
dillerini, tarihlerini öğretecekleri, yayacakları, araştıracakları birlikleri, dernekleri,
okulları, kursları vs. açabilirler. Bunların hepsi, tıpkı spor kulüpleri gibi,
tamamen o dili, tarihi, edebiyatı beğenen veya tercih edenlerin gönüllü
çabalarıyla ve katkılarıyla olur.
Nasıl bugün devlet, spor kulüpleri arasındaki rekabette,
sadece eşitliği ve hakları korumakla yükümlüyse, tüm diller, dinler, soylar,
tarihler, edebiyatlar karşısında da aynı şekilde davranır.
Böyle bir ulus da bir ulustur ama ne Türk ne de Kürt
ulusudur. Türklüğün ve Kürtlüğün politik hiçbir anlamının olmadığı; Kürtlüğün
veya Türklüğün, tıpkı Müslümanlık, Hıristiyanlık, Alevilik veya dinsizlik gibi,
kişilerin özel sorunu olduğu demokratik bir ulustur.
Ortadoğu’yu da Türkiye’yi de, Kürdistan’ı da
birliştirebilecek olan tek program budur. Strateji de bu programa bağlı
olabilir.
Hemen görüleceği gibi, böyle bir program benimsendiğinde,
Kürtlere statü, kolektif bir kimlik olarak Kürtlüğün tanınması gibi hedefler
olmaz; Türklüğün de tanınmaması; Türklüğün de kolektif bir kimlik olmaması;
Türklüğün de politik bir anlamının olmaması gibi hedefler olur. Bu bütün
ezberleri bozar. Böyle bir programla ancak Türkler kazanılabilir bir demokratik
devrim programına. Böylece ancak, Kürt hareketi, Türkleri de kurtararak kendini
kurtarabilir.
*
Böyle bir program sadece Türkiye için değil, Rojava için de
bir muazzam atılım anlamına gelir. Orada da bütün öncelikleri ve stratejiyi
değiştirir.
Böyle bir program Sadece Rojava’yı değil, bütün Suriye’yi
dönüştürmeyi hedefler. Rojava Afrin birleşmesi gibi hedefler stratejik askeri
hedefler olmaktan çıkar. Federasyon mu değil mi tartışmaları biter. Her düzeyde
seçilmiş idarecilerde olur yönetim. Merkezi devlet tasfiye olur. Merkezi
devleti tasfiye etmekle, dillerin ve dinlerin politik anlamının olmaması
arasında kopmaz bir bağ vardır. Birimler dile, dine göre belirlendiğinde
dağılmayı önlemek ancak güçlü ve merkezi devletle olabilir. Ancak bunların
hiçbir politik anlamının olmadığı bir demokraside merkezi bir devlet bir yük
olur; ve merkezi ve bürokratik bir devletin olmaması çatışma ve dağılmayla
sonuçlanmaz.
Şu an Rojava’da örneğin okullar ayrı, Ermeniler Ermeni
okuluna gidiyor; Ermeni dili, edebiyatı, tarihi okuyor. Kürtler Kürt okuluna
gidiyor, Kürt dili tarihi, edebiyatı okuyor. Bütün diller ve dinler öyle.
Hâlbuki bizim önerdiğimiz türden bir demokratik
cumhuriyette, herkes aynı okula gider (Bu aynılık fiziksel ve lokal bir aynılık
olarak anlaşılmamalı, içeriksel aynılıktır söz konusu olan), herkes kendi ana
dilinde (çünkü devletin dili olmaz ve ana dilde eğitim temel bir haktır) ama
aynı tarihi, aynı edebiyatı okur. Yani tüm dillerden, dinlerden vs. bir araya
gelmiş tarihçilerin ve edebiyatçıların yazdığı kitapları okurlar. Tabii
devletin yurttaştan aldığı vergilerle açtığı okullarda.
Okulun dışında, özel hayatında isteyenler Kürt, isteyenler
Türk, isteyenler Ermeni vs. tarih kurumları kurabilir, yayınlar yapabilir,
bütün dünyadaki benzerleriyle birlikler kurabilir, yarışmalar, olimpiyatlar
yapabilir. Ama bütün bunlar vergilerle değil; yurttaşların kendi özel çabaları
ile olur. Bunların politik bir anlamı olmaz.
İşte Kürt özgürlük hareketinin, ama özellikle PKK’nın şimdi
böyle bir programa geçmesi gerekiyor.
Bir mucize olabilir ve PKK ve Kürt hareketi böyle bir
program ve strateji değişikliği yaparsa, gerçekten tarihin gördüğü, en köklü ve
en güzel demokratik devrim başarılarak, Ortadoğu’nun kanamasına son
verilebilir. Hatta böyle bir dönüşüm insanlığın içinde bulunduğu bu çıkmazdan
kurtuluşun yolunu da açabilir.
*
Elbet bunun teorik ve ideolojik hazırlığı entelijansiyanın
kafasında olmadı.
Böyle bir başlangıç yapabilmek için ellimizden geleni
yaptık. Defalarca HDK-HDP kongrelerinde; Gezi’de nice çabalarımız oldu. Bunlar
ya geçmişin sosyalist örgütlerinin taşlaşmış duvarlarında; ya daha yeni, teori
düşmanı, sözde çeşitliliği öven postmodernizmin şekilsizliği içinde en küçük
bir yankı bulamadan yok oldu.
Böyle bir değişiklik yapılabilmesi için hiçbir umut yok gibi
görünüyor.
Bütün bunlara rağmen, PKK yine de canlı bir harekete dayanan
bir örgüt.
Her şeye rağmen, yine de hatalarından dersler çıkarma ve
kendini yenileme özelliği diğerleriyle, hatta HDP gibi daha elverişli
koşullarda mücadele eden bir yapıyla bile kıyaslanmayacak ölçüde.
Kim bilir belki böyle bir değişikliği, Öcalan’ın yokluğunda
başarabilir. Böyle bir dönüşümü başardığı takdirde, kendisini de, Öcalan’ı da
bütün Ortadoğu'yu da kurtarabilir. Öcalan’a güzel bir sürpriz yapabilir.
Bu nedenle PKK’ya bir strateji değişikliği öneriyoruz.
Kürtlüğün tanınması ve statüsü değil; Türklüğün de tanınmaması; Türklüğün de
statüsüzlüğü programına ve buna uygun bir stratejiye geçiniz. Aksi takdirde
tarihin sunabileceği en büyük olanak yitirilecektir.
Böyle biraz provakatif biçimde ifade ettiğimiz program ve
stratejinin arkasındaki metodoloji ve teorik kavramsal çerçeve eserlerimizde,
özellikle de Marksizmin Marksist Eleştirisi adlı var.
Ama şu ara kimsenin teoriyle uğraşacak vakti yok. Bu
nedenle, yukarıda önerdiğimiz stratejinin dayanacağı veya dayanması gereken
somut programı öneriyoruz.
PKK ir mucize ile, böyle bir programı tartışır ve kabul
ederse, gerçekten bir devrimin yolunu açabilir.
*
Böyle bir değişimin nasıl bir devrimci ve birleştirici
potansiyel taşıdığı şu #HAYIR kampanyasında fiilen oluşmuş durumda görülebilir.
Herkesin #HAYIR gerekçesi ve nedeni çok farklı hatta
birbirine zıt. Ama bu farklılıkları politik değil, biraz da özel sorun gibi
kabul ettikleri için; politik olarak bir araya gelmedikleri için, bütün
#HAYIR’cılar (Bunu tehlikenin büyüklüğü zorluyor) birden bire nasıl büyük bir birlik
elde ettiler. Bu sayede de belki Erdoğan’ı yenecekler.
Bunun benzerini bir sembolle, Gezi sırasında önermiş,
Gezi’nin Türk bayrağı yerine hiçbir dile, dine, soya, kültüre gönderme yapmayan
bir beyaz bayrak açmasını önermiştik.
Bize karşı çıkıp kızıl bayrak niye değil diye soranların
anlamadığı şuydu. Kızıl bayrak Türk bayrağının alternatifi değildir; diğer
politikaların alternatifidir. Beyaz bayrak ise Türk bayrağının ve Türk ulusunun
alternatifidir. Kızıl bayrağı taşımayı da özel bir sorun olarak tanımlamanın
bayrağıdır.
Bayrak sembolünden gidersek. Bugün Kürtlerin programı Türk
bayrağının yanında Kürt bayrağı da olsun. Buna karşı Türkler de Türk bayrağıyla
çıkıp Kürt bayrağını zorla yasaklıyor.
Bizim program ve stratejimizde ise, bir tek beyaz bayrak
açılır. O bayrak içinde kendini Türk veya Kürt veya Beşiktaşlı veya ulussuz
hissedenler de kendilerinin küçük sembolleriyle yer alırlar. Bu ben Kürtlüğü
veya Türklüğü Beşiktaşlılık veya Fenerlilik gibi özel bir sorun olarak
tanımlayan bir devletin yurttaşıyım, devletin bunlarla tanımlanmasını kabul
etmiyorum demektir. Ama beyaz bayrak kendisine alternatif olarak Türk veya Kürt
bayrağıyla bir arada bulunamaz.
Benzerini birey hukuku ile daha sanıra HDP’ye ve HDK’ya
örgütlenme önerilerinde yaptık. Yani bileşenler değil; herkesin birey hukuku
ile katılması bireyler olarak katılan üyeleri aracılığıyla örgütlerin kendi
görüşlerine çoğunluğu kazanmak için çabalamaları. Tartışmaya sokmak bile mümkün
olmadı. Bürokratik ve idari kararlarla engellendiler.
*
Şimdi tekrar yazıyoruz. Çünkü büyük bir olasılıkla,
referandum sonucunda Hayır da çıksa, Evet de çıksa büyük bir kırılma
yaşanacaktır. Evet çıkarsa ortadan bölünmüş bir ülke çok ciddi çatışmalara
girecek demektir. Erdoğan nüfusun yarısını şiddetle ezmek zoruna kalacaktır. Ne
yaparsa yapsın ayakta kalamaz.
Hayır çıkarsa, bunun ortaya çıkaracağı devrimci kabarış boşa
gidebilir ve oradan tekrar yılgınlık ve devletin eski rutinine geri dönüşü
çıkabilir.
O nedenle şu son derece basit programı Kürt hareketine
PKK’ya öneriyoruz.
HDP’ye de öneriyoruz. Doğrusu HDP’den PKK kadar bile
umudumuz yok.
Keşke mahcup olsak.
16 Şubat 2017 Perşembe - Demir Küçükaydın - @demiraltona - demiraltona@gmail.com
Yazılarımız şu adresteki blogta bulunuyor:
https://demirden-kapilar.blogspot.de/
Videolarımız şu adreste:
https://www.youtube.com/user/demiraltona
Yazılarımızı ayrıca ses dosyası olarak şurada paylaşıyoruz.
Direk podcasttan veya indirerek dinlemek mümkün.
https://soundcloud.com/demirden-kapilar
Kitaplarımız buradan indirilebilir.
https://drive.google.com/open?id=0BxCB_Gtx8VYAcDREeTJVLW93MjA
