“geçmişteki birkaç örneğe baktığımızda Doğu Perinçek’in seçim tahminleri pek güven verici değil. Örneğin geçmişteki seçimlerden birinde “...
“geçmişteki birkaç örneğe baktığımızda Doğu Perinçek’in
seçim tahminleri pek güven verici değil. Örneğin geçmişteki seçimlerden birinde “İP %10
barajını aştı” diye yeri göğü birbirine katmıştı da İP o seçimde %0,5 oy bile
alamamıştı. Örgütünü gaza getirmekte D. Perinçek’in üstüne yoktur ama toplasan
bin kişiyi bulmayacak, kurumuş, hayatiyetini kaybetmiş bir örgütle milyonlardan
oluşan kanlı canlı bir toplum aynı şey mi?”
"TURUNCU DEVRİM" PALAVRASI
Dünyanın neresinde olursa olsun bir gazeteciye, haber
yaptığı ya da haberi birilerine sızdırdı diye 25 yıl ceza verildiğinde, orada
artık totaliter bir rejimin hüküm sürdüğüne ya da oraya doğru hızla gidildiğine
hüküm verilmesi kaçınılmazdır. Hele hele “vatana ihanet” ya da devletin
sırlarını satmak” gibi suçlamalar tipiktir. Böyle şeyler ancak Hitler tipi
faşist rejimlerde ya da bugün sayıları oldukça azalmış Stalinist rejimlerde
görülebilir. Her ikisinin de ortak özelliği totaliter olmalarıdır.
Hiç kimse özellikle totaliter rejim kurmak istemez. Çünkü
böyle bir rejimin ya da diktatörlüğün riskleri çoktur. En büyük risk ise
totaliter rejimin çok sayıda muhalif kesimi karşısına alıp bir cephede
toplanmalarını sağlaması, bir noktadan sonra bütün konsensüs olanaklarını
yitirdiği için gümbür gümbür yıkılıp gitmesidir. Tarihte ve günümüzde çok
sayıda örneği vardır.
Totaliter rejim kuranlar açmaz ve ikilem içindedirler.
İktidarlarını koruyabilmek için bir noktadan sonra totaliter tedbirlere
başvurmak zorundadırlar. Fakat totaliter tedbirlere başvurmaları aynı zamanda
iktidarlarının hızla yıpranmasını, tecrit olmasını ve yıkılmasını getirir. Bu
tehlikeyi görüp uzlaşma arayışına girseler, bu sefer böyle davranmaları toplum
ve muhalefet tarafından rejimin zaaf içinde olduğu şeklinde algılanır ve
bastırılmış toplum daha büyük cesaretle ileri atılır. Yani totaliter bir yola
girmiş rejimler için her halükârda yıkılmak mukadderdir.
CHP muhalefeti, geç kalmış da olsa veya milletvekillerinin
tutuklanmasında dokunulmazlıkların kaldırılmasına oy vermek gibi vahim hatalar
da yapmış olsa Adalet Yürüyüşü’nü başlatarak doğru bir karar vermiş bulunuyor.
Çünkü, Kemal Kılıçdaroğlu’nun dün dediği gibi, bıçak kemiğe dayanmıştır. Daha
doğrusu, AKP iktidarı bıçağını CHP de dahil tüm toplumsal muhalefetin
gırtlağına dayamıştır. Bu noktadan sonra ya direneceğiz ya da boyun eğerek
boynumuzun kesilmesini bekleyeceğiz. Başka hiçbir alternatif bırakmayan bizzat
iktidarın kendisidir.
Dün itibariyle duruma baktığımızda ne görüyoruz? Her türden
muhalif nasıl bu durumun bilincine vararak CHP’nin kararını sevinçle
karşılamaktaysa muhalif rolü yapan sahte muhalif, gerçek iktidar destekçileri
de o derecede üzüntü içindedirler. Örneğin, artık mahalle aralarında kendi
kendilerini trafik polisi ilan edip düdük çalarak arabalara “gel gel” ya da
“dur” diyen delilere gittikçe daha fazla benzetmeye başladığım ve Tayyip
Erdoğan’ı Asya beşlisinin merkezine VP’nin yerleştirdiğini söyleyerek iyice
gülünç duruma düşen Doğu Perinçek, aynı MHP başkanı Devlet Bahçeli gibi
durumdan memnun değil. Fakat söylemini de sanki muhalefete akıl verir veya AKP
iktidarının yıkılışının doğru yolunu gösterir bir havada ayarlamak zorunda. Bu
yüzden Kılıçdaroğlu’nun, anayasanın da,
anayasa oylamasının da, AKP iktidarının ve uygulamalarının da meşru olmadığına
ilişkin beyanını eleştirirken bunu muhalefet için “doğru strateji” adına
yapıyor. Efendim, iktidara gayrimeşru denirse önümüzdeki cumhurbaşkanlığı
seçimine katılmamak gerekirmiş. Oysa Tayyip Erdoğan 2019’daki bu seçimi
kesinlikle kaybedecekmiş. Gerçi geçmişteki birkaç örneğe baktığımızda Doğu
Perinçek’in seçim tahminleri pek güven verici değil. Örneğin geçmişteki seçimlerden birinde “İP %10
barajını aştı” diye yeri göğü birbirine katmıştı da İP o seçimde %0,5 oy bile
alamamıştı. Örgütünü gaza getirmekte D. Perinçek’in üstüne yoktur ama toplasan
bin kişiyi bulmayacak, kurumuş, hayatiyetini kaybetmiş bir örgütle milyonlardan
oluşan kanlı canlı bir toplum aynı şey mi?
Üstelik Perinçek’in “gayrimeşru ilan edersen bir daha
seçimlere giremezsin” argümanı da fazla geçerli bir argüman değildir.
Gayrimeşru ilan edilen seçimler değil, o seçimlerde yer alan iktidar
partisidir. Örneğin %10 barajı da tamamen gayrimeşrudur ama buna rağmen seçime
girilmektedir. Bir şeyi gayrimeşru ilan etmek rejim veya sistem içi meselelerde
illa total bir tutum almayı zorunlu kılmaz. D. Perinçek, aslında böyle yaparak,
iktidarın her türlü gayrimeşru uygulamasını sineye çekmeye davet etmektedir
muhalefeti. Onun için diyorum ya, bunlar muhalefetin saflarına sızıp muhalefet
yapmayı önlemeye çalışan iktidar trolleridir.
Örneğin Aydınlık yazarlarından Yavuz Alogan, pek aklı
başında bir milli eğitim müfettişi havalarında “çocuklara” “bir uyarıda
bulunmak” istemiş ve şöyle demiş: “saat 11’de Güven Park’ta yapılacak yürüyüşe
sosyalist parti, grup, hareket ve dergi çevrelerinin katılmamaları uygun olur. Bugün ve daha sonraki günlerde,
CHP kitlesinin dağıldığı koşullarda sosyalistlerin polisle karşı karşıya
gelmesi, şu anda AKP’nin tam da istediği
şeydir. Bırakalım CHP kendi milletvekili için adalet yürüyüşünü, KENDİ KİTLESİYLE
yapsın. Kılıçdaroğlu’nun fedaisi olmayalım.”
Buyrun bakalım! Eskiden devrimciler, sosyalistler vb. CHP’yi
bencil davranmakla, parlamentonun dışına, sokağa çıkmamakla eleştirirlerdi.
Şimdi “sosyalist çocuklar” “kötü niyetli”lere karşı uyarılıyor. Efendim, AKP
iktidarının tam da istediği şey sosyalistleri polisle karşı karşıya
getirmekmiş. Onun için bırakın CHP kitlesi polisle karşı karşıya gelsin. Biz
“iyi aile çocuğu sosyalistler” Kılıçdaroğlu’nun fedaisi olmayalım. Yani yarın
diyelim ki polis CHP’nin “kendi kitlesine” saldırdı, “biz sosyalistler” bunu
seyredelim. Çünkü AKP bizim polisle çatışmamızı istiyor. Bir zamanlar,
1970’lerin başlarında, TSİP’liler tarafından ileri sürülen “mücadele etmeyin,
provokasyon olur” veya “faşizm gelir” mantığı veya öcüsü vardı. Yavuz Alogan
nereden bulduysa tarihin çöplüğünden bu öcüyü çıkarıp kullanmaya kalkışmış.
Teoman Alili adlı bir Aydınlıkçı ise Facebook’ta şöyle
yazmış: “Aaaa. Beyaz üstüne turuncu ‘Adalet’ yazısı… Hayret, turunçgil mevsimi
değil ama neyse var bu işte bir ‘gayrimeşruluk’ Önce sayın Kılıçdaroğlu 13
Haziran’da ‘gayrimeşru anayasa’ diyor. 14 Haziran’da mahkeme dosyaları ayırıp
sadece CHP’li vekile ceza veriyor. Aynı gece sayın Kılıçdaroğlu CNN Türk’te 4
saat konuşuyor. Ergenekon’da CHP’li vekiller de hapis yatarken sahaya inmeyen
sayın Kılıçdaroğlu sahaya iniyor. Çok turuncu bir durum değil mi acep?”
Ciddiye alalım mı? Bence alalım. Çünkü bu “turuncu devrim”
meselesi bir kısım ultra ulusalcı tarafından ne zamandan beri ısıtılıp
durmakta. “Turuncu devrim” zırvalığına girmeden, bu tür tezlerin kaçınılmaz
bileşeni olan “olağanüstü tesadüfler” üzerinde durayım. Neymiş? “Adalet” yazısı
turuncuymuş. Bu bir! Enis Berberoğlu’nun mahkûm edilmesinden önce Kılıçdaroğlu
“gayrimeşru anayasa” demiş. Bu iki! Berberoğlu’na 25 yıl verilen 14 Haziran
gününün akşamı CNN Türk’te Kılıçdaroğlu için 4 saatlik bir konuşma ayarlanmış.
Bu da üç! Yani hiçbir şey tesadüf değil. Birtakım gizli eller her şeyi
ayarlıyor bu ulusalcı arkadaşa göre. O gizli eller ise elbette Batı’da
aranıyor. Çünkü bu tür “turuncu devrim”leri Batı gündeme getirmektedir. Sonuç
olarak bu, devrimden de özgürlük mücadelesinden de, her şeyden de vazgeçip
iktidara yamanmak anlamına geliyor. Çünkü hazırladığınız pankartın renginden
bile anlam çıkaran polis kafalılar sarmış ortalığı.
Gelelim şu “turuncu devrim” meselesine. Bana soracak
olursanız, bu tam bir ultra ulusalcı tevatürdür. Kısaca belirteyim, “turuncu
devrim” diye bir şey yoktur. Hiçbir batılı veya emperyalist ülke, bir toplumun
içinde bir toplumsal hareket, yapay bir kitle hareketi yaratamaz. Evet, şu
olur: Bir toplumsal kabarış gerçekleşir, Batılılar ve emperyalistler bu
toplumsal kabarış ya da hareketin kendi istedikleri yönde gelişmesi için etkide
bulunurlar. Evet ama bundan doğal ne vardır ki. Rus devriminde de, İspanya
devriminde de böyle olmadı mı? Hatta, komplo teorilerini iyice kışkırtacak bir
olay olarak, Lenin Rusya’ya Almanların mühürlü treniyle girmedi mi? Böyle oldu
diye bu devrimlere “turuncu devrim” adı mı verildi?
Ayrıca, bir özgürlük mücadelesi varsa, buna gelecek şu ya da
bu desteği reddetmek ancak ahmakların iyi olabilir. Eğer Batılılar bugün
Türkiye’de faşist gidişata karşı toplumsal muhalefetin yanında yer alıyorlarsa
ya da alacaklarsa buna ancak sevinilir. Örneğin şahsen benim Tusiad’ın dünkü,
gazeteci tutuklamalarına açıktan karşı çıkan bildirisine sevindiğim gibi.
Adalet Yürüyüşü’nü İstanbul’da bütün gücümüzle karşılamaya
hazırlanalım.
